به گزارش همشهری آنلاین، تنها فاتحه‌خوانان این مزار، جمعی از اعضای انجمن ناشنوایان هستند که هر سال با فرا رسیدن آذر ماه، به این مزار سر می‌زنند و با خواندن فاتحه‌ای، یاد و خاطره جبار باغچه‌بان را زنده و دینشان را به این مرد ادا می‌کنند. مردی که با تلاشی خستگی‌ناپذیر، سکوت دنیایشان را شکست و با ابداع الفبای گویا، زندگی‌شان را معنا بخشید.
قصه‌های خواندنی تهران را اینجا دنبال کنید
مردی که ماندگار شد
کمتر کسی است که درباره زندگینامه و خدمات ارزنده باغچه‌بان نشنیده باشد. «میرزا جبار عسگرزاده» معروف به جبار باغچه‌بان نخستین کودکستان ایران را در سال ۱۳۰۲ در تبریز باعنوان باغچه اطفال دایر کرد به همین دلیل خود را باغچه بان نامید. او اولین دبستان کر و لال‌ها را نیز در سال ۱۳۱۳ در تهران پایه‌گذاری و در همین سال گوشی استخوانی را برای دانش آموزان اختراع کرد و به آنها روش آموزش الفبای دستی را یاد داد.
مزاری غریب در شهر ری
باغچه‌بان که در زمان حیاتش، اثرات ماندگار بسیاری بر جای گذاشت و با وجود مانع‌تراشی‌ها و بی‌مهری‌های دولتی‌ها و صاحب‌منصبان، از پای ننشست و جهان را برای کودکان ناشنوا به جای بهتری تبدیل کرد، پس از مرگش هم آن‌طور که باید قدر ندید.
او که در سال ۱۳۴۵ شمسی در سن ۸۱ سالگی بر اثر کهولت سن درگذشت، در محله چشمه علی در زمینی که متعلق به دوست نزدیکش به نام اشتری، به خاک سپرده شد.
در کنار مزار غریبانه این بزرگمرد که سالی یک بار ناشنوایان به مناسبت درگذشتش در روز چهارم آذر ماه آبی روی سنگ می‌ریزند و گلی پرپر می‌کنند، ۱۷ تن از خانواده‌های اشتری دفن شده‌اند.