همشهری آنلاین-زهرا کریمی: سلامتی و تندرستی و موفقیت با وجود معلولیت از دوپا، کم نیست. نمی‌خواهم بگویم من چنان و چنان هستم و قصد تعریف از خودم را ندارم. اما چون معلول هستم و گاهی ویلچر و بعضی وقت‌ها عصا حکم پاهایم را دارند، می‌خواهم با آنها که پا دارند و متکی به هیچ آهنی برای سرپا ایستادن نیستند، کمی درد دل کنم. موفقیت یعنی شناخت توانایی.
قصه‌های خواندنی تهران را اینجا دنبال کنید
حتماً می‌پرسید چطور شد که با توانایی‌هایم آشنا شدم؟ ماجرا برمی‌گردد به سال ۱۳۵۷. زمانی که ساکن خیابان گوته در محله ۱۷ شهریور بودیم. دوستانی داشتم بهتر از برگ گل. یک روز آنها دستم را گرفتند و من را با خودشان به یک سالن ورزشی بردند. معلولان زیادی آنجا بودند و هر کدام با وجود معلولیتی که داشتند، انس عجیبی با ورزش گرفته بودند. این موضوع باعث شد که از فردا عزمم را جزم کنم و هر روز به این مجموعه بروم و در سالن ورزشی آنجا تنیس روی میز تمرین کنم.
پشتکار مثال‌زدنی
در ورزشگاهی که تنیس روی میز تمرین می‌کردم، سئانس بعدی به برخی از معلولان ورزش بسکتبال با ویلچر اختصاص داشت و من هم به علت علاقه‌ام با آنها تمرین می‌کردم. آن روزها دلگیر بودم از اینکه این همه بانوان ورزشکار معلول داریم ولی متأسفانه آنها هیچ کانون یا هیئت ورزشی ندارند. سال ۱۳۶۰ به فکر تأسیس اداره ورزش بانوان معلول افتادم و کارم این شده بود که به این اداره و آن اداره سر بزنم و مجوز راه‌اندازی هیئت را بگیرم که بالاخره هم موفق شدم. بعد از اینکه سمت‌های مختلفی را به عهده گرفتم بالاخره در سال ۱۳۷۰ مربی تنیس روی میز شدم و از سال ۱۳۸۴ تاکنون مربی تیم تهران هستم.
سلام آقای شهردار
معلولان مشکلات زیادی دارند که گوش شنوایی برای شنیدن آن پیدا نمی‌کنند. به همین خاطر کانون معلولان محله‌های شهر تهران با برگزاری مسابقه «سلام آقای شهردار» از شهروندان معلول، بستگان درجه یک آنها و کسانی که به معلولان خدمت می‌کنند خواست تا به شهردار تهران نامه بنویسند. من هم به علت اینکه می‌دیدم به معلولان و مشکلات آنها کم توجهی می‌شود، با دل پردردی قلم به دست گرفتم. نامه من در ۳ صفحه خلاصه شد اما دغدغه‌های معلولان را اگر بخواهیم روی کاغذ بیاوریم صدها صفحه می‌شود. رسیدن ۶ هزار نامه به دبیرخانه این مسابقه نشان می‌دهد معلولان با چه مشکلات ریز و درشتی دست و پنجه نرم می‌کنند.«نمی‌دانم از کجا شروع کنم. آقای شهردار جسارت بنده را ببخشید، ولی اگر مسئولان مختلف، تنها و تنها یک روز کامل را بدون اینکه روی پایشان بایستند تجربه می‌کردند، یا چون نابینایان، دیده بر دیدنی‌ها می‌بستند، یقیناً ما معلولان در جامعه شرایط بهتری داشتیم و همدلی بیشتری را از جانب مسئولان محترم شاهد بودیم.» این جملات بخشی از نامه ورزشکار معلول و موفق تنیس روی میز کشورمان به شهردار تهران است. نامه‌ای که در میان ۶ هزار نامه ارسالی به دبیرخانه مسابقه جزو ۵۰ نامه برتر شده است. «اعظم مهدیزاده» که چندین و چند مدال طلا از مسابقات کشوری و آسیایی دارد، رئیس انجمن بانوان معلول و جانباز شهرداری تهران و مسئول ورزش بانوان معلول در هیئت ورزش‌های استان تهران هم هست. با او درباره رمز موفقیتش و خواسته‌هایی که از مسئولان دارد گفت‌وگو کرده‌ایم.
زن، معلولیت و موفقیت
امروز امکانات زیادی در بوستان‌ها و مجموعه‌های ورزشی در اختیار شهروندان قرار می‌گیرد و همین موضوع باعث شده استقبال از ورزش‌های همگانی افزایش یابد. از طرفی رشد آگاهی شهروندان و توجه آنها به حفظ سلامتی‌شان هم مزید بر علت شده تا شاهد ورزش کردن تعداد زیادی از اهالی در بوستان‌ها و مجموعه‌های ورزشی باشیم. درخواست من از مدیریت شهری این است همان‌طور که سرانه‌های ورزشی را برای شهروندان افزایش می‌دهد، توجه ویژه‌ای هم به معلولان داشته باشد و زمینه دسترسی آنها را به امکانات ورزشی فراهم کند. این موضوع در کنار تسهیل تردد معلولان در فضاهای شهری کمک زیادی به حضور مستمر آنها در اجتماع می‌کند و باعث پیشگیری از گوشه‌گیری معلولان می‌شود.
- ۵ رشته ورزشی مانند شنا، تنیس روی میز بسکتبال با ویلچر و والیبال نشسته را کار کرده‌ام. در ۳ تا از این ۵ رشته هم در مسابقات مختلف مدال گرفته‌ام.
- ۲ سال مقام اول رشته تنیس روی میز را در مسابقات کشورهای اسلامی و پایتخت‌های اسلامی کسب کردم.
- ۳ سال متوالی از سال ۹۰ تاکنون موفق شده‌ام در تنیس روی میز رتبه اول لیگ کشوری را به دست آورم.
- ۱۱ سال است که مربی تیم تنیس روی میز تهران هستم. اکنون هم به‌عنوان مجری فنی مسابقات منطقه ۱۲ مشغول به کارم.
منتشر شده در همشهری محله منطقه ۱۲ به تاریخ ۱۳۹۳/۱۱/۴