همشهری آنلاین- سمیرا باباجانپور: یک کارگاه کوچک در قسمتی از خانه ساده و بی‌ریای بانوی ۵۶ ساله به‌اندازه یک تولیدی بزرگ توانسته کارآفرینی کند. کارگاه کوچکی که خانه امید زنانی شده است که از بد روزگار گرفتار مشکلات اقتصادی شده‌اند و مجبورند خودشان چرخ زندگی را بچرخانند.
خواندنی‌های بیشتر را اینجا بخوانید
پری رستمی سراسر شور است و شوق. همین شور و هیجان باعث شده است تا ۷ سال به‌طور مستمر حرفه عروسک‌سازی را دنبال کند. عروسک‌هایی که نه‌تنها در مراکز گردشگری پایتخت پرفروش و پرطرفدار هستند، بلکه تا خارج از کشور هم رفته‌اند و مهمان‌خانه‌های بی‌شماری شده‌اند.
رستمی حرف‌هایش را از روزهایی شروع می‌کند که با عروسک‌هایش پشت در بیمارستان‌ها می‌ایستاده تا بتواند آن‌ها را به کادر درمان و بیماران کرونایی بستری‌شده هدیه دهد. خودش می‌گوید: «۵۰ سالم بود که در رشته مددکاری اجتماعی وارد دانشگاه شدم. سال‌ها به‌طور خودجوش درزمینهٔ کمک به خانواده‌هایی که دچار آسیب‌های اجتماعی شدند فعالیت کردم. دوست داشتم توانمندی‌هایم درارتباط گرفتن با این خانواده ها علمی و حرفه‌ای‌تر باشد. از طرفی خوب می‌دانستم که نشستن پای درددل خانواده‌ها و انجام یک سری فعالیت عام‌المنفعه نمی‌تواند برایم راضی‌کننده باشد. از آنجایی که در هنر خیاطی تبحر داشتم تصمیم گرفتم از این طریق کارآفرینی کنم.»
عروسک‌های نان‌آور
گل‌بهار، قلی، صنم و بسیاری دیگر از عروسک‌های پری خانم فرشته‌های امید خانواده‌های زیادی شده‌اند. به قول خودش این‌ها تنها یک عروسک نیستند: «با حداقل‌ترین وسایل شما می‌توانید عروسک پارچه‌ای بسازید. هزینه کم برای تولید حرف اول را در کارآفرینی می‌زند. از طرفی برای آموزش هیچ‌گاه دستمزد نگرفته‌ام. سعی کرده‌ام به خانم‌های علاقه‌مند و نیازمند حرفه عروسک‌سازی را آموزش دهم. به قولی ماهیگیری را یاد دادم تا روی پای خودشان بایستند.»
دورهمی خانوادگی با نخ و پارچه
از نژاد بختیاری است. برای همین به فرهنگ و سنت اصیل ایرانی غیرت دارد. این را می‌شود در چهره عروسک‌هایش دید. عروسک‌هایی ساده که حرف‌های زیادی برای روایت دارند. او پایبند خانواده است و این تعصب را این گونه توضیح می‌دهد: «مادربزرگ و پدربزرگ، پدر و مادر حرف اول را در خلق عروسک‌هایم می‌زنند. سعی می‌کنم با عروسک‌هایم راوی کانون گرم خانواده باشم.»
سخاوت دوستان و همسایه
کیسه‌های تکه پارچه‌های رنگارنگ از همه‌جا برای این بانوی هنرمند ارسال می‌شود. این سخاوت ناشی از حسن رفتاری است که سال‌ها در قبال دوست، آشنا و همسایه داشته است. پری رستمی می‌گوید: «دوستان و آشنایان زیادی را می‌شناسم که خیاط هستند و یا در تولیدی کار می‌کنند. از آنجایی که خیاطی بلد هستم بیشتر اوقات برای کمک به آن‌ها می‌روم. معتقدم باید زکات هنرم را بدهم برای همین به این کار اصرار دارم. همین موضوع باعث شده تا آن‌ها هم بی‌منت و از روی حسن نیت تکه پارچه‌هایشان را در رنگ‌ها واندازه های مختلف برایم بفرستند. زندگی من با پارچه معنا پیدامی کند و هر تکه پارچه برایم گنج است. همسایه ها هم هوایم را دارند و برایم پارچه می فرستند. از کوچک‌ترین پارچه عروسک بندانگشتی درست می‌کنم. هیچ چیزی را دور نمی‌اندازم.»
لبخند شیرین دخترکان
خلاقیت او در استفاده از مواد بازیافتی و تبدیلش به یک اثر هنری باعث شد تا از سال ۱۳۹۰ تا ۱۳۹۴ در جشنواره «بهترین‌ها از دوریختنی ها» که به همت شهرداری برگزارشده بود به‌عنوان مربی حضورداشته باشد. او می‌گوید: «از میان همه هنرجویانی که به آن‌ها آموزش داده‌ام آموزش به کودکان کار برایم حس و حال دیگری داشت. دخترکانی که بادستان خسته و کوچکشان با شور و عشق عروسک می‌ساختند و باذوق به همدیگر نشان می‌دادند.»
بانوی امید وزندگی
زهرا بامزد، از دوستان این هنرمند کارآفرین برای عروسک‌های دست‌ساز دوستش احترام زیادی قائل است او از هر نمونه عروسک که پری رستمی آماده می‌کند یک نمونه را نگهداری کرده است. بامزد می‌گوید: «اگرچه این عروسک‌ها رنگ و لعاب عروسک‌های فانتزی ندارند ولی سراسر عشقی هستند که بانو رستمی در وجود این عروسک‌ها دمیده است. سالهاست از نزدیک شاهد فعالیت‌های این بانوی نیک‌اندیش هستم. او با کسب‌وکار کوچکش بسیاری را وارد حرفه عروسک‌سازی کرده است. بانوانی که روزی درکنار او رایگان آموزش‌دیده‌اند امروز برای خودشان تولیدی راه انداخته‌اند و موفق شده‌اند. صدای چرخ خیاطی کارگاه کوچک پری خانم صدای زندگی و امید است.»