همشهری آنلاین - ابوذر چهل امیرانی: مرحوم «عباس کیهانی» از مهندسان کاربلد و قدیمی بود که در رشته راه و ساختمان‌سازی تبحر داشت. او برای اینکه در سفر به شهرری جایی برای سکونت داشته باشد، همراه خواهرش ۲قواره زمین در کوچه ثبت‌احوال شهرری خرید. بعدها به دلش افتاد که با رضایت خواهرش، مسجدی در این زمین‌ها بسازد که با موافقت او همراه شد.
کیهانی ۱۹مسجد دیگر در تهران مهندسی کرده و عضو مؤسسه خیریه «نیکان» در خیابان لاله‌زار بود. به‌همین دلیل ساخت مسجد در کوچه ثبت‌احوال را با دقت و ظرافت زیادی ساخت و رفت‌وآمدهایش به این کوچه هم زیاد شد.
به‌سرعت ساکنان کوچه ثبت‌احوال به او علاقه‌مند شدند و به‌عنوان معتمد، از او برای انجام کارها و رفع مشکلات زندگی‌شان راهنمایی گرفتند. او بارها در جمع اهالی گفته بود: «وقتی به اینجا و این کوچه می‌آیم، دلم زنده می‌شود. اینجا در جوار سیدالکریم(ع)، جان تازه‌ای می‌گیرم.»
زمانی که ساخت مسجد به پایان رسید، کیهانی گفت: «این آخرین مسجدی است که ساخته‌ام. من هم با این مسجد تمام خواهم شد.» فرزندانش سال‌ها پیش برای تحصیل به خارج از کشور رفته بودند و احساس می‌کرد با مرگش، هیچ نام و نشانی از او نخواهد ماند و از یادها خواهد رفت.
از سوی دیگر، با اینکه در جوانی مسجدی در کربلای معلی ساخته بود و آنجا آرامگاه خانوادگی داشتند، اما به‌دلیل جنگ تحمیلی، می دانست که دفن پیکرش در آن شرایط در کربلا غیرممکن است. به‌همین دلیل در گفت‌وگو با هیئت امنای مسجد به آنها وصیت کرد پیکرش را در همین مسجد دفن کنند. او گفت: «دلم می‌خواهد نمازگزاران این محله که هر روز برای خواندن نماز به مسجد می‌آیند، پای خود را بر سنگ قبر من بگذارند.»
چند روز بعد از این دیدار، کیهانی در ۸۰سالگی از دنیا رفت و پیکرش را سال۱۳۶۵ با حمایت ویژه آیت‌الله «سیدعلی غیوری» نماینده رهبری و امام‌جمعه شهرری، در ورودی مسجد و جلو پای نمازگزاران به خاک سپردند.
با وجودی که مهندس کیهانی هیچ‌وقت در کوچه ثبت‌احوال زندگی نکرد، اما اهالی به پاس مهربانی و معرفت او، اسم کوچه را تغییر دادند و نام کیهانی را روی کوچه و مسجد گذاشتند. او مهمان ری‌شهری‌ها بود، اما به‌قدری به اهالی و این محله علاقه‌مند شد که مسجدی در محله ساخت و دیگر هرگز از آنجا نرفت.