به گزارش همشهری آنلاین به نقل از بیزنس اینسایدر یک بررسی بوسیله پژوهشگران دانشکده پزشکی جانز هاپکینز نشان داد که هر سال حدود ۷۹۵۰۰۰ آمریکایی در نتیجه اشتباههای تشخیص پزشکی دچار ناتوای دائمی میشوند یا میمیرند و حتی احتمال میرود که این شمار به ۱۲۰۰۰۰۰ نفر برسد. به گفته این پژوهشگران حدود نیمی از این افراد که بیماریشان اشتباه تشخیص داده میشود، میمیرند.
یافتههای این بررسی نشان میدهد که پنج بیماری که بیشترین اشتباههای تشخیصی درباره آنها رخ میدهد- سکته مغزی، عفونت خونی، ذاتالریه، ترومبوآمبولی (لختههای خونی در وریدها) و سرطان ریه هستند.
بر اساس این پژوهش، این خطاهای تشخیصی اغلب هنگامی رخ میدهد که بیماران علائمی به جز علائم شایع مربوط به این بیماریها را بروز میدهند.
در مورد سکته مغزی، نشانههای کلاسیک شامل ضعف در یک طرف بدن، اشکال در صحبت کردن و .. هستند، اما ممکن است سکته مغزی
با نشانههای دیگری مانند سرگیجه، سردرد و خستگی بروز کند و با احتمال بیشتری پزشکان این علائم را به یک بیماری نه چندان جدی نسبت دهند.
سه پرسش ساده برای کاهش خطاهای تشخیصی
با اینکه هنوز پیامدهای وخیم ناشی از اشتباههای پزشکی نسبتا نادر هستند، اما با بیماران میتواند با پرسیدن پرسشهایی ساده از پزشکان خطر این اشتباهها را بیشتر کاهش دهند:
۱-علت علائم من چیست؟
۲-علائم من چه علتهای دیگری میتواند داشته باشد؟
۳-چه وقت نتیجه آزمایشها به من داده میشود و برای پیگیری چه کاری باید انجام دهیم؟
به خصوص پرسش دوم از اهمیت زیادی برخودار است، چرا که به پزشکانی که شمار زیادی از بیماران را ویزیت میکنند، کمک میکند خارج از چارچوب معمول و تشخیصهای روزمرهشان هم فکر کنند.
آگاهی بیشتر بیماران ضروری است
یک یافته جالب دیگر این بود که فقط ۱۵ بیماری بیش از ۵۰ درصد موارد تشخیص اشتباه را شامل میشوند. آگاهی بیشتر از علائم کمتر شایع و درمان این بیماریها میتواند شیوع خطاهای تشخیصی را کاهش دهد. یک نمونه در این مورد سرطان ریه است. انجمن سرطان آمریکا در حال حاضر توصیه میکند افراد در معرض خطر بالای سرطان ریه یک سیتیاسکن با دوز پایین اشعه انجام دهد. استفاده از این روش برای غربالگری نسبت به رادیوگرافی معمول قفسه سینه احتمال بسیار بیشتر شناسایی زودرس بیماری را فراهم میآورد.
گرچه همه ما دوست داریم که پزشکان هر بار کارشان را به درستی انجام دهند، اما صحبت بر سر بیماریهایی پیچیده است که گاه تظاهری اسرارآمیز دارند. آگاهی بیماران و پرسشگری آنها و پژوهشهای در حال انجام میتواند از شمار این اشتباهها بکاهد.