دانستن چگونگی تشخیص نیاز یک فرد به احیای قلبی-ریوی (CPR) و توانایی انجام آن می‌تواند برای بیمار تا رسیدن امدادگران زمان بخرد و - گاهی اوقات، این زمان به معنای تفاوت بین زندگی و مرگ است.
هنگام ایست قلبی چه رخ می‌دهد؟
ایست قلبی به این معنی است که قلب خون را به بقیه بدن پمپ نمی‌کند. کسی که دچار ایست قلبی شده باشد، نبض نخواهد داشت.
یک نفر می‌تواند به دلایل متعددی دچار ایست قلبی شود، از جمله:
- حمله قلبی یا انسداد در رگ‌هایی که جریان خون به قلب را تأمین می‌کنند.
- ضربان نامنظم قلب
- مصرف مواد روانگردان غیرمجاز یا مصرف بیش از حد آنها (overdose)
- ناهنجاری‌های ساختاری قلب
- نارسایی یا ایست تنفسی
- اختلال شدید در الکترولیت‌های خون (مانند پتاسیم)
- آسیب قفسه سینه
تفاوت ایست قلبی با حمله قلبی
حمله قلبی با ایست قلبی یکی نیست - با این حال، کسی که حمله قلبی کرده باشد ممکن است دچار ایس قلبی شود.
احیای قلبی-ریوی چه کاری انجام می‌دهد؟
وقتی کسی دچار ایست قلبی می‌شود، خون به بقیه بدنش نمی‌رسد. این امر به معنای آن است که اکسیژنی به اندام‌ها و بافت‌ها جریان ندارد. مغز اولین اندامی است که اثرات فقدان اکسیژن را احساس می‌کند. سلول‌های مغزی در عرض چند دقیقه می‌میرند و ایست قلبی درازمدت می‌تواند منجر به آسیب مغزی غیرقابل بازگشت شود.
فشار آوردن بر قفسه سینه در جریان احیای قلبی در واقع جایگزین پمپ کردن خون به اعضای بدن می‌شود که در شرایط معمول بوسیله ضربان قلب انجام می‌شود. این فشار آوردن‌ها به قفسه سینه به رساندن اکسیژن به مغز و سایر اندام‌های حیاتی کمک می‌کند.
شخص که در خارج از بیمارستان دچار ایست قلبی شده است حتی اگر زنده بماند، ممکن است دچار عوارض بلندمدتی مانند کاهش توانایی انجام فعالیت‌های معمول، خستگی شدید، اضطراب، افسردگی و کیفیت پایین‌تر زندگی شود.
زمان شروع احیای قلبی-ریوی
اگر شاهد ایست قلبی کسی هستید، مهم‌ترین موضوع حفظ کردن آرامش خودتان و ارزیابی موقعیت است. اول باید صحنه را برای هرگونه خطر یا موانعی که ممکن است برای شما زیان‌آور باشد، بررسی کنید. پس از اطمینان از ایمن بودن صحنه، کار بعدی این است که شانه فرد را تکان دهید و صدا بزنید: «حالتان خوب است؟» و بررسی کنید آیا فرد به طور طبیعی نفس می‌کشد یا نه.
اگر فرد هوشیار است و تنفس می‌کند، نیازی به احیای قلبی-ریوی یا CPR ندارد. اما اگر هیچ واکنشی نشان نمی‌دهد و تنفس نمی‌کند، باید ترتیبی دهید که فرد «؛در حالت دراز کشیده به پشت و روی سطحی صاف و سفت قرار بگیرد" و سپس CPR را شروع کنید.
شما باید CPR را صرف نظر از اینکه بتوانید نبض را حس کنید یا نه، شروع کنید. در واقع، توصیه انجمن قلب آمریکا این است که افراد ناظر وقتشان را صرف بررسی نبض نکنند. یک فرد ناظر عصبی در یک وضعیت اضطراری، ممکن است نبض خود را با فردی که سعی در کمک به او دارد، اشتباه بگیرد.
حتی اگر کسی بی‌هوش باشد و نفس نکشد و هنوز نبض داشته باشد، احتمالاً ضربان قلبش به اندازه کافی قوی نیست تا خون را پمپ کند یا ضربان قلبش مدت زیادی دوام نمی‌آورد.
اگر تنها هستید، قبل از شروع عملیات احیا با اورژانس تماس بگیرید. هدف این است که ماموران اورژانس در کمترین زمان ممکن به محل برسند. پرستاران اورژانس دستگاه‌های شوک‌دهنده‌ای دارند که با آن می‌تواند ضربان نامنظم قلب را تصحیح کنند و همچنین برای تجویز داروهای قلبی برای احیا آموزش دیده‌اند.
اگر افراد دیگری در اطراف هستند، به یک نفر معین رو کنید و با او تماس چشمی برقرار کنید و با صدای رسا بگویید «با اورژانس تماس بگیر». اگر کس دیگری اطراف است، می‌توانید به او بگویید که به دنبال یک دستگاه شوک‌دهنده خارجی خودکار بگردد که افراد عادی هم می‌توانند از آن برای احیای قلب بیمار استفاده کنند.
چطور فشار بر قفسه سینه را انجام دهیم؟
بعد از اینکه تشخیص دادید کسی نیاز به CPR دارد و ارائه کمک شما را در معرض خطر قرار نمی‌دهد ، می‌توانید فشار قفسه سینه را شروع کنید.
- وسط قفسه سینه فرد را پیدا کنید.
- پاشنه یک دست را در پایین استخوان جناغ درست زیر خطی که نوک پستان‌ها را به هم متصل می‌کند، قرار دهید.
- دست دیگر را روی آن بگذارید و انگشتانتان را در هم قفل کنید.
- بدن خود را در وضعیتی قرار دهید که شانه‌هایتان دقیقاً در بالای دست‌هایتان باشد و آرنج‌هایتان کاملاً صاف و قفل شده باشد.
- فشارهای قوی و سریع وارد کنید – لازم است قفسه سینه فرد با هر فشار حدود ۵ سانتی‌متر پایین برود. مطمئن شوید که قفسه سینه فرد بعد از هر بار فشار به حالت اولیه می‌گرد و سپس فشار بعدی را وارد کنید.
برای جریان مؤثر خون در بدن فرد، فشارهای قفسه سینه باید حداقل با سرعت ۱۰۰ ضربه در دقیقه انجام شود. برای حفظ این ریتم، به ضرباهنگ این آهنگ‌ها فکر کنید:
انجام فشارهای قفسه سینه با قدرت کافی شما را به زودی خسته خواهد کرد. بنابراین اگر کسی دیگری برای کمک وجود دارد، می‌توانید پس از انجام دادن ۳۰ فشار جای خود را به او بدهید.
آیا باید تنفس دهان به دهان انجام داد؟
پس از انجام مجموعه‌ای از ۳۰ فشار قفسه سینه، می‌توانید حداکثر طی ۱۰ ثانیه به فرد ۲ تنفس دهان به دهان دهید. در این تنفس دادن شما هوا را به درون دهان فرد می‌دمید تا ریه‌های او اکسیژن دریافت کنند.
کارکنان پزشکی و بهداشتی معمولا هنگام انجام تنفس دهان به دهان ماسکی روی دهان بیمار قرار می‌دهند و شما می‌توانید این ماسک‌ها را برای در دسترس بودن در مواقع ضروری تهیه کنید. اما اگر در موقعیتی هستید که کسی نیاز به CPR دارد و از این ماسک‌ها ندارید و تنفس دهان به دهان برایتان راحت نیست، می‌توانید این کار را انجام ندهید.
انجام دادن تنفس به دهان به دهان ضرورت مطلق ندارد. صرف انجام دان فشارهای روی قفسه‌سینه با فشردن قلب بین دنده‌ها جریان خون حامل اکسیژن را به اعضای بدن برقرار می‌کند.انجام CPR فقط با فشردن قفسه سینه یا ماساژ قلبی کافی است.
چه زمانی نباید CPR انجام داد؟
اگر کسی هوشیار است و تنفس می‌کند، نیازی به CPR ندارد. همچنین برخی موقعیت‌های خاص وجود دارد که در آنها نباید CPR انجام دهید.
اولین مورد زمانی است که انجام این کار را در معرض خطر قرار می‌دهد. گرچه لازم است روی تلاش برای کمک به شخص بیمار متمرکز شوید، اما لازم است ابتدا به ایمنی خودتان فکر کنید.
بر خی از نمونه‌های صحنه‌های ناامن عبارتند از: نشت مواد شیمیایی، آتش‌سوزی خارج از کنترل نزدیک محل و وجود مهاجم مسلح فعال
آیا می‌توان کودکان را احیای قلبی-ریوی کرد؟
کودکان و نوزادان را هم می‌توان احیای قلبی-ریوی کرد، نند، اما تکنیک انجام آن کمی با بزرگسالان متفاوت است. اگر کودک یا نوزادی دچار ایست قلبی شده باشد، هم باید بلافاصله به اورژانس خبر دارد.