همشهری آنلاین- سمیراباباجانپور: یادآوری جسم رنجور و بیمار امام زین‌العابدین (ع) در واقعه کربلا و مصیبت‌هایی که بر او وارد شد نقل بسیاری از روضه‌ها و مجالس عزاداری است. احترام فدایی، از بانوان پابه‌سن‌گذاشته محله پونک، می‌گوید: «وقتی کسی بیمار می‌شد، شفایش را از امام زین‌العابدین (ع) می‌گرفتیم. برای این کار آداب خاصی داشتیم. مثلاً اگر در فلان خانه روستای پونک فردی مریض می‌شد و بیماری‌اش طول می‌کشید، زنی از خانواده بیمار پیش‌قدم می‌شد و قصد پخت آش می‌کرد. همسایه‌ها که باخبر می‌شدند، هر کدام هر چه حبوبات در خانه داشتند می‌آوردند. سعی می‌کردند مواد تازه و مقوی در آش بریزند تا بیمار قوی و سالم شود.»
قصه‌های خواندنی تهران را اینجا دنبال کنید
فدایی ادامه می‌دهد: «در محله پونک یک مسجد قدیمی زنانه وجود دارد به نام مسجد حضرت رقیه (س) که معمولاً این مراسم زنانه آنجا انجام می‌شد. زنان روستا سعی می‌کردند حتماً مقداری از این نذری را به نیت تبرک به خانه ببرند و به فرزندان و اهل خانه بدهند تا بیمار نشوند و سالم بمانند و همگی برای شفای بیمار مدنظر که برایش آش پخته شده بود دعای خیر می‌کردند.»
پختن آش زین‌العابدین (ع) به نیت شفای بیماران، علاوه بر اینکه ریشه در اعتقادات مردم داشت، به وضعیت بهداشتی و سلامتی عهد قاجار هم مربوط می‌شد. تهران در دوره قاجاریه به لحاظ بهداشتی و پزشکی وضع مناسبی نداشت، در نتیجه نذر برای شفای بیماران در میان خانواده‌ها امری رایج و بسیار مرسوم بود. به‌خصوص اگر از دوا و درمان هم ناامید می‌شدند، نذر آش زین‌العابدین (ع) می‌کردند.
نذرها در زمان شیوع بیماری‌های مسری بیشتر هم می‌شد، مانند نذر روضه‌خوانی یا نذر آش زین‌العابدین (ع) که به هنگام شیوع مرگبار بیماری وبا در تهران رایج شده بود، آنقدر که در هر خانه‌ای این آش پخته می‌شد و صدای روضه‌خوانی به گوش می‌رسید.