همشهری آنلاین- سمیرا باباجانپور: قدم‌به‌قدم در کوچه و پس‌کوچه‌های این محله چنارهای قطور قدیمی وجود دارد که روزگاری اهالی به نیت کمک به پخت غذای محرم و اطعام عزاداران امام حسین (ع) شاخ و برگ درخت را هرس و نذر می‌کردند. عبدالله درویش، از معتمدان محله، می‌گوید: «درخت برای مردم این محله بسیار ارزشمند است. علاوه بر درختان میوه، درخت چنار نیز در این روستا بسیار کاشته می‌شد، چون در مقایسه با درختان دیگر، آفت کمتر و طراوت بیشتری داشت، باغداران به کاشت این درخت اصرار داشتند.»
قصه‌های خواندنی تهران را اینجا دنبال کنید
آب پربرکت قنات هم دلیل رشد و نمو مطلوب و طراوت این درخت بود. اکثر مردم جلو در خانه‌شان درخت چنار می‌کاشتند و خودشان هم مسئولیت مراقبت از آن را بر عهده داشتند. از آنجا که در ماه محرم و بیشتر روزهای مذهبی حسینیه‌های کن غذا می‌دادند، همچنان این سنت ادامه دارد. شاخه‌های تنومند درخت چنار را برخی اهالی نذر آتش پخت طعام نذری محرم می‌کردند.
وقتی باران نمی‌بارید...
وقتی باران نمی‌بارید تنها باغ‌ها و درختان نبودند که بی‌ثمر و بی‌جان می‌شدند، که مرض و درد هم مردم را رها نمی‌کرد. فاطمه حاجی، از بانوان خیر و آشپز محله کن، از غذایی نام می‌برد که به «دمی بلغور» در این محله معروف است؛آش ساده‌ای که به‌عنوان نذری برای شفای بیماران و نزول باران توسط زنان پخته می‌شد و همه زنان همسایه برای پختن آن همراه می‌شدند.
او می‌گوید: «همه مواد غذایی آش از خانه همسایه‌ها تأمین می‌شد. وقتی بلا و مرض زیاد می‌شد و باران نمی‌بارید، زنان محله نذر آش می‌کردند و از آنجا که بیشتر مواد دمی بلغور در زمین‌های کشاورزی خودشان به عمل می‌آمد در نتیجه سعی می‌کردند به ساده‌ترین روش این آش را با کره حیوانی بپزند تا مقوی شود. هنوز هم به‌رسم گذشته، خانواده‌ها با شروع فصل سرما و افزایش بیماری‌ها دمی بلغور می‌پزند و به همسایه‌ها می‌دهند.»