همشهری آنلاین - ثریا روزبهانی: اولین سازمان و تشکیلات فوتبال در ایران در سال ۱۳۰۰ شمسی با حضور ابوالفضل صدری، میرباقر عظیمی و سیدمحمد تدین که از نخستین معلمین ورزش کشور محسوب میشدند تشکیل شد.
قصههای خواندنی تهران را اینجا دنبال کنید
بعد از آن بود که این انجمن هر ساله در کنار ثبتنام باشگاهها و تیمهای جدید، برگزاری مسابقههای فوتبال را بر عهده گرفت و با تدوین و ترجمه قوانین فوتبال کمک شایانی به ایجاد نظم و قانونمند کردن فوتبال در ایران صورت داد. «انجمن ترقی و ترویج فوتبال» موفق شد نخستین دوره مسابقههای فوتبال پایتخت را بین تیمهای حاضر در تهران در سال ۱۳۰۲ برگزار کند. مسابقاتی که تقریبا بدون وقفه هر سال انجام و با توسعه فوتبال در سراسر کشور و ظهور تیمهای قدرتمند در شهرستانها به مسابقههای سراسری (لیگ) تبدیل شد.
اعزام نخستین تیم منتخب ایران به بادکوبه شوروی، برگزاری دوازده دوره مسابقات فوتبال باشگاههای تهران، انتشار نخستین رساله قوانین فوتبال در ایران و ثبت نزدیک به ۵۰ باشگاه فوتبال در سراسر کشور از جمله دستاوردهای مهم این تشکل بود. در سال ۱۳۱۳ «انجمن تربیت بدنی و پیشاهنگی» تشکیل و جایگزین این انجمن شد. این اتفاق، تاسیس نخستین سازمان و فدراسیون فوتبال در ایران را بهدنبال داشت. با تشکیل انجمن تربیت بدنی و پیشاهنگی وزارت معارف (فرهنگ)، برنامهها و مسابقههای ورزشی مدارس و آموزشگاهها را زیر نظر گرفت.
در سال ۱۳۱۹ برای شرکت ورزشکاران ایرانی در بازیهای المپیک نخستین گامها برای تشکیل فدراسیونهای ورزشی از جمله فدراسیون فوتبال برداشته شد و از این سال فوتبال کشور عملا زیرنظر این فدراسیون قرار گرفت که مجمع فوتبال خوانده میشد. این مجمع در سالهای اشغال ایران اداره فوتبال را در سختترین شرایط بهعهده داشت و توانست از حضور ارتش متفقین در ایران بهره بگیرد و با برگزاری یکسری مسابقههای فوتبال بین تیمهای این ارتش و تیمهای داخلی تنور فوتبال ایران را همچنان داغ نگه دارد.
همچنین مجمع فوتبال موفق شد در سال ۱۳۲۰ امکان نخستین سفر رسمی تیم ملی ایران را به خارج از کشور فراهم کند و این تیم را به افغانستان بفرستد. پس از پایان جنگ جهانی دوم، مجمع فوتبال ایران در سال ۱۳۲۵ به «فدراسیون فوتبال ایران» تغییر نام داد و نخستین رئیس فدراسیون فوتبال ایران علی کنی نام داشت. در اوایل سال ۱۳۲۶ فدراسیون فوتبال ایران تقاضای خود را برای عضویت به فیفا ارائه داد؛ این درخواست در جلسه ۲۰ فوریه ۱۹۴۸، برابر با ۳۰ دی ۱۳۲۶، پذیرفته شد.