همشهری آنلاین- بهاره خسروی: بنا به گفته علیرضا زمانی، تهران‌پژوه، این عالم ربانی سال ۱۲۶۱ شمسی دیده به جهان گشود. او دروس مختلف دینی را در محضر بزرگانی چون سیدمحمدکاظم یزدی، آخوند خراسانی و شیخ رضا ترک در ایران و نجف آموخت.
قصه‌های خواندنی تهران را اینجا دنبال کنید
دوره پهلوی اول بود که آیت‌الله بروجردی محله هرندی با به پایان رساندن تحصیلات دینی‌اش در نجف راهی ایران شد و ابتدا به اراک رفت. بیست سال مدرس و معلم مدرسه سپهدار اراک بود و بعد به پایتخت مهاجرت کرد. زمانی درباره فعالیت‌های آیت‌الله بروجردی در تهران می‌گوید: «نخستین مقصد او مسجد سعادت در حوالی بازار تهران بود و بعدها در مسجد امام حسین(ع) خیابان مولوی به موعظه و ارشاد مردم پرداخت. با همه رتبه و درجه بالای علمی این روحانی فرهیخته، بعد از ساخت مسجد هرندی که در گذشته میان اهالی به مسجد بابایف یا اصفهانی‌ها معروف بود، به دعوت بانی آن، حـاج حسین رحیم‌خانی بابایوف، امام جماعتی این مسجد را بر عهده گرفت.»
آن زمان اهالی محله شرایط اجتماعی چندان مناسبی نداشتند و اکثرا مهاجرانی بودند که از روستاهای اطراف راهی تهران شده بودند و کسب و کار پردرآمدی نداشتند و با تنگدستی و کمترین امکانات رفاهی روزگار می‌گذراندند. مرحوم بروجردی تنها ۵ سال امام جماعتی مسجد هرندی را عهده‌دار بود، اما در همین مدت کوتاه خیلی زود توانست در دل اهالی جا باز کند و همین عشق و علاقه باعث شد تا وقتی سال ۱۳۳۲ شمسی دعوت حق را لبیک گفت، او را در همین مسجد به خاک سپردند.
از شاگردان خلف او باید به مرحـوم علی‌اصغر صفار هرندی اشاره کرد. کسی مردم بعد از فوت آیت‌الله بروجردی از او خواستند امامت جماعت مسجد شود. او برادر شهید رضا صفار هرندی، از اعضای مؤتلفه اسلامی بود که در ترور حسنعلی منصور مشارکت داشت.
کتاب‌های «مناظرات»، «العشرات»، «معرفت‌الانسان»، «سیرالمنازل»، «در اعمال شب و روز»، «مواعظ»، «اسرار نماز اسرار خواب المرار شهادت حسینی» و «تقویم شرعی» از جمله آثار برجسته آیت‌الله بروجردی است که علیرضا زمانی از آنها یاد می‌کند.