همشهری آنلاین- سمیرا باباجانپور: بوستان جمشیدیه یا به قول جمارانی‌ها، باغ جمشیدیه متعلق به خاندان دولو بود؛ خاندان بزرگی که باغ‌های زیادی در محدوده شمیران داشتند. خاندان دولو از خانواده‌های بزرگ و اصیل قاجاری بودند. باغ جمشیدیه نیز جزء املاک یکی از افراد این خاندان بود.
قصه‌های خواندنی تهران را اینجا دنبال کنید
محمد تیموری، از قدیمی‌های محله جماران، می‌گوید: «بچه که بودیم زیاد به این باغ می‌آمدیم. ازگیل‌هایش معروف بود. همه در شمرون می‌گفتند برویم باغ دولوها ازگیل بخوریم. از طرفی مالک باغ علاقه زیادی به نگهداری حیوانات داشت. شنیدم که سگش را خیلی دوست داشت. آن‌قدر که وصیت کرده بود اگر مردم و سگم زنده بود، از آن خوب مراقبت کنید و وقتی مرد در همین باغ دفنش کنید. سگش که مرد در همین باغ جمشیدیه دفنش کردند.»
بعدها در دوران پهلوی، برخی از خاندان قاجار سعی در برقراری ارتباط حسنه با خانواده شاه داشتند. از این رو، مالک باغ حدود ۶۹ هزار مترمربع از باغ جمشیدیه را از سر خوش‌خدمتی به فرح دیبا تقدیم می‌کند. هرچند بعدها عنوان شد که فرح قرار است در این باغ خانه سالمندان بسازد، ولی هیچ‌وقت این وعده عملی نشد. در حدود سال ۱۳۵۶ برخی از باغ‌های بزرگ شمیران به بوستان عمومی تبدیل شد و باغ جمشیدیه نیز به‌عنوان یکی از زیباترین و بکرترین بوستان‌های تهران معروف شد.
سال ۱۳۷۴ بخش دیگری از باغ جمشیدیه به‌عنوان بوستان درنظر گرفته شد و حدود ۱۶ هکتارش در دسترس عموم مردم قرار گرفت. بخش‌هایی از این فضا چون به‌صورت صخره‌ای است و درختان پلکانی رشد کرده‌اند به محدوده سنگی جمشیدیه معروف شد که این بخش را به یاد شاعر بزرگ ایرانی بوستان سنگی فردوسی نام‌گذاری کردند. بوستان سنگی در محوطه اصلی باغ جمشیدیه است.