همشهری آنلاین - سمیرا باباجانپور : محمد گودرزی از معتمدان محله نازی‌آباد می‌گوید: «سید محمد بوتیمار معروف به «حاجی‌گل» از اولین افرادی بود که برای زندگی به این محله آمد. او از سال ۱۳۳۳ با عده‌ای از دوستان و فامیل‌ها تصمیم می‌گیرند هیاتی را تأسیس کنند و مدتی هم بخشی از جلسات هیات را در مسجدالرسول (ص) و یا به‌صورت نوبتی در منزل اعضای هیات تشکیل می‌دادند.»
قصه‌های خواندنی تهران را اینجا دنبال کنید
گودرزی می‌افزاید: «همین نشست ها و هیات های خانگی باعث شد تا به فکر ساخت حسینیه برای نازی‌آباد بیفتند. قبل از اینکه اینجا حسینیه شود موتورخانه شهرداری بود. زمین را به مزایده گذاشتند و فردی زمین را می‌خرد تا سینما بسازد. خب، ازآنجا که زمین درست هم‌جوار مسجد الرسول (ص) بود اهالی رضایت ندادند این اتفاق بیفتد. پول روی هم گذاشتند و وام گرفتند و زمین را با ۲ برابر قیمت اصلی خریدند. سینماهای قدیم شرایط مناسبی نداشت؛ اهالی مقاومت کردند تا اینجا سینما ساخته نشود.»
مهاجرت گسترده به نازی‌آباد و وجود کارخانه‌های متعدد و رفت وآمد کارگرها از اقوام و شهرهای مختلف باعث شد تا هیات‌های بسیاری در این محله شکل بگیرد. غم غربت و احساس تنهایی باعث شد تا هیات ها یکی پس از دیگری در نازی‌آباد جان بگیرد و در کنار عزاداری، محلی برای احیای هویت اقوام مختلف هم باشد.
هیات سجادیه یکی از آنها بود که علاوه بر کار فرهنگی و مذهبی، برنامه‌های سخنرانی هم برگزار می‌کرد و جوانان فعال در آن مقالات و کتاب‌های افرادی چون شهید مطهری و دکتر شریعتی را با هم ردوبدل می‌کردند. بیشتر ساکنان نازی‌آباد، آذری‌زبان‌های تبریز، سراب، اردبیل و تعداد کمتری هم زنجانی بودند. قمی‌ها، ساوه‌ای‌ها، خلجستانی ها، فراهانی‌ها و کاشانی‌ها از ساکنان این محله بودند که هرکدام هیات های مذهبی خودشان را داشتند. هیات منتظرین، هیات سرابی ها، هیات موسی بن جعفر، هیات مجید صباغ‌پور، هیات جان‌نثاران ولی عصرو ... در دهه ۴۰ برپا شدند.