ثریا روزبهانی - همشهری آنلاین: سال ۱۳۶۷ پس از پذیرش قطعنامه ۵۹۸، جنگ جمهوری اسلامی ایران با منافقین در عملیاتی با عنوان (مرصاد) آغاز شد. این‌بار نیروهای دشمن، فقط عراقی‌ها نبودند، بلکه ایرانیانی هم بودند که در قالب نیروهای شبه‌نظامی موسوم به ارتش آزادی بخش ملی، تحت رهبری منافقین، با حمایت دولت عراق به مرزهای ایران حمله کرده بودند.
قصه‌های خواندنی تهران را اینجا دنبال کنید
دولت وقت عراق از این نیروها که در عراق مستقر بودند در برنامه زمانبندی‌شده ۳۳ساعته حمایت کرد تا تهران را فتح کنند. سید محسن ماجدی، نویسنده، مدرس و ری‌پژوه، درباره این واقعه تاریخی می‌گوید: «در آن زمان منافقین از یک سو و عراق هم از سوی دیگر به کشور حمله کرده بودند. به خوبی به خاطر دارم صحن مملو از جمعیت عزادار و صدای نوحه‌خوانان در صحن طنین‌انداز شده بود. از هر گوشه صدای هیاهوی شنیده می‌شد. در آن سال نوحه‌ها، عزاداری و دعاهای مردم سبک و سیاق متفاوت و دیگری داشت. یکباره میان عزاداری عظیمی که در حال انجام بود، مداح همه را ساکت کرد و گفت: "رزمندگان و فرزندان ما این موقع و در دل تاریکی شب مقابل دشمنان خارجی و داخلی ایستاده‌اند تا یک وجب از خاک این کشور به دست بیگانگان نیفتد. به همین خاطر همه ما موظف هستیم برای سلامتی و پیروزی آنها دعا کنیم. پروردگارا! به این سید کریم قسم‌ات می‌دهیم، منافقین را نابود و رزمندگان ما را حفظ و روح شهدا را شاد کن. " آن سال، دعا خاص شد و به نوعی یک حالت استغاثه، طلب، درخواست، مسئلت از خدا که رزمندگان را پیروز کند در مقابل منافقین و عراق.»