همشهری آنلاین - سمیرا باباجانپور : روستای تاریخی کیگا در شمال غربی پایتخت در همسایگی امامزاده داوود (ع) قرار دارد. تا قبل از سیل ویرانگر سال ۱۴۰۱ در روستای امامزاده داوود (ع) اگر گذرتان به این امامزاده افتاده بود حتماً قالی‌های خوش‌رنگ و خوش‌نقش دستباف نظرتان را جلب می‌کرد؛ قالی‌هایی که متأسفانه در گل‌ولای حاصل از سیل مدفون شد و بسیاری‌شان از بین رفت.
قصه‌های خواندنی تهران را اینجا دنبال کنید
اغلب این قالی‌ها به‌عنوان نذری به بارگاه امامزاده داوود (ع) اهدا می‌شد. فرهاد زینلی، از معتمدان روستا، می‌گوید: «اهالی روستای این محدوده باور دارند نذری به زندگی‌شان برکت می‌دهد و برای همین بخشی از درآمدشان و یا کالای باارزششان را نذر امامزاده می‌کردند. قالی‌بافی در روستای کیگا طبق گفته قدیمی‌ها، قدمتی دیرینه دارد. ازاین‌رو نذر قالی‌های بافته‌شده زنان روستا برای امامزاده رایج بود.»
مهارت قالی‌بافی در روستای کیگا بی‌دلیل نبود؛ قالی‌بافی در میان روستاهای کوهستانی به‌خصوص آن‌ها که دامدار بودند رایج بود، چون تولید پشم و ریسندگی به قالی‌بافی رونق می‌داد. برای همین هنوز هم می‌توان دارهای قالی را در برخی خانه‌های این روستانشینان دید.
قالی به‌عنوان هنر زنان روستا نذر امامزاده می‌شد و اغلب، نخستین قالی را نذر امامزاده داوود (ع) می‌کردند. اگرچه هنر قالی‌بافی سال‌هاست در این روستا به فراموشی سپرده شده بود، ولی اواخر دهه ۹۰ با راه‌اندازی کارگاه قالی‌بافی، زنان دوباره پای دار قالی نشستند و این سنت دیرینه را احیا کردند.
بتول اویسی مقدم، عضو شورای روستای کیگا، می‌گوید: «در دوره شورای چهارم آموزش زنان روستا شروع شد. ابتدا در مدرسه قدیمی روستا کارگاه راه‌اندازی و با همت دهیاری کلاس قالی‌بافی راه‌اندازی شد. باوجود استقبال زنان روستا این کلاس‌ها در یک دوره متوقف شد، ولی در دوره ششم شورا دوباره آغاز به کار کرد. فعلاً در حمام قدیمی روستای کیگا کارگاه قالی‌بافی دایر است تا بتوانیم مکان دائمی و مناسب برای این هنر داشته باشیم. علاوه بر کارگاه، زنان روستا دار قالی را در خانه‌هایشان نیز دایر کرده و به این هنر قدیمی جان بخشیده‌اند.»