همشهری آنلاین- حمیدرضا رسولی: در دوره حکومت ناصرالدین شاه هنوز تشکیلاتی به نام اداره اطفائیه تشکیل نشده بود و مهار حریق در پایتخت ماموریتی سخت به نظر می رسید. به همین دلیل دربار ناصری عزمش را جزم کرد که ریشه آتش سوزی ها را بیابد و برایش چاره ای بیندیشد.
خواندنی‌های بیشتر را اینجا دنبال کنید
نصرالله حدادی، تهران پژوه، گزارش مهمی را که رئیس پلیس وقت تهران به دربار ارائه داد نوعی رمزگشایی از هویت ماموران اطفای حریق در تهران قدیم می داند. او در این باره می گوید: «کنت مونت دوفو تلاش بسیاری به خرج داد تا گزارشی مبسوط درباره دلیل وقوع آتش سوزی های پی در پی تهران به دربار ارائه بدهد. او در بخشی از گزارش هایش که جزو منابع مکتوب تاریخی به شمار می رود به وقوع آتش سوزی های کوچک تهران اشاره کرده و از ماموران پلیس سوزافیه به عنوان متولیان اصلی مهار حریق نام برده است. آنطور که از گزارش های کنت مونت دوفو برداشت شده، ماموران سوزافیه که در ساختمان نظمیه واقع در میدان سپه قدیم مستقر بودند، هنگام وقوع آتش سوزی به خط می شدند و با امکانات بدوی آتش را خاموش می کردند.»
ماموران پلیس سوزافیه بعد از تاسیس اداره اطفائیه و ایجاد نخستین ایستگاه آتش نشانی پایتخت با امکاناتی محدود کارشان را شروع کردند. حدادی درباره تجهیزات اولیه ماموران مهار آتش در تهران می گوید: «ماموران سوزافیه با دو ماشین مخصوص بشکه های آب را حمل می کردند و به محل آتش سوزی می رساند. آنها با سلط های بزرگ آب را از داخل بشکه برمی داشتند و روی آتش می ریختند که مسلما این شیوه برای مهار آتش سوزی های بزرگ کارساز نبود. پلیس نظمیه برای اوقات بیکاری این ماموران هم کار تراشیده بود. در دوره پهلوی اول که تعداد آتش سوزی ها در تهران کم شد، ماموران سوزافیه موظف بودند با «دلو» هایی که دور گردن می انداختند از نهرهای دو طرف خیابان های اصلی آب بردارند و روی خاک خیابانها بپاشند تا بر اثر عبور درشکه و کالسکه خاک به پا نشود. دستور رضا شاه به پلیس نظمیه این بود که ماموران مهار آتش در اوقات بیکاری خیابان های تهران را آب پاشی کنند.»