همشهری آنلاین- شهره کیانوش راد: قدیمها بازیهای محلی ساده و هیجان انگیز بود. گاهی بچههای یک محله همبازی هم میشدند و گاهی هم با بچههای محلههای همجوار گروههای چند نفره تشکیل میدادند و جوایزی خوشمزه برای گروههای برنده تعیین میکردند.
خواندنیهای بیشتر را اینجا دنبال کنید
عباس صالحی، پژوهشگر شمیران خاطرات بسیاری از بازیهای گروهی بچههای شمیران دارد که یکی از آنها را به نام «توپ، اره، اره » برایمان تعریف میکند که با کمترین وسیله انجام میشد. توپ و تکه چوبی که معمولا از تنه خشکیده درختان شمیران بود ابزار یک بازی هیجانی را در زمینهای خالی شمیران رقم میزد: «این بازی به صورت گروهی و در دو دسته برگزار میشد. تعداد نفرات هر چه بیشتر بود، هیجان بازی هم بیشتر میشد. معمولا برای بازی کردن به زمین های خاکی و خالی تپه های قیطریه می رفتیم. آن روزها خبری از ترافیک و انبوه ساختمان ها نبود و می توانستیم میانبر بزنیم و از زمین های خالی خود را به قیطریه برسانیم.»
صالحی ادامه میدهد: «من هنوز هم خاطره شیرین بازی توپ، اره، اره در زمینهای خالی اطراف تپه قیطریه را به یاد دارم. آنجا فضای وسیعتری به نسبت تجریش داشت و این بازی گروهی را میتوانستیم به راحتی بازی کنیم. دو دسته ۵ تا ۱۰ نفره تشکیل میدادیم و با فاصله زیادی از هم و در مقابل هم ردیف میشدیم. یک نفر از دسته اول توپ ماهوتی را بالا میانداخت و به سمت گروه مقابل با چوب به توپ ضربه محکمی میزد. هریک از اعضای گروه مقابل که توپ را میگرفت، گروه برنده بود. اما اگر کسی از اعضا نمیتوانست توپ را بگیرد، کل گروه بازنده بود و باید افراد گروه رقیب را کول میگرفتند و به طرف زمین مقابل میبردند.»
هدیه هایی از باغ های شمیران
بازی های گروهی اغلب جریمه هایی مانند کولی گرفتن برای فرد بازنده به دنبال داشت. اما جریمه بازنده و جوایز برنده گاهی هم متفاوت از کولی گرفتن بود. صالحی درباره جوایز بازی توپ اره اره هم میگوید: «بازیهای گروهی هیجان بسیاری داشت و همین برایمان کافی بود، اما گاهی هم جوایزی برای گروه برنده یا بازنده در نظر گرفته میشد مثل کمک کردن فرد بازنده در چیدن محصولات باغ یا هدیهای مانند میوههایی تازه و خوشمزه باغها برای فرد برنده. اغلب پدرهایمان باغدار بودند یا زمینهای زراعی داشتند، اما این جایزههای خوشمزه که پاداش برنده شدن در یک بازی محلی بود، خیلی به کاممان شیرین میآمد.»