اغلب گونه‌های ای کولای بی ضرر هستند، اما برخی از انواع آن باعث مسمومیت وخیم غذایی در انسان‌ها می‌شوند و گاهگاهی شیوع بیماری ناشی از آنها به جمع آوری مواد غذایی مشکوک به آلودگی با آنها می‌انجامد.
گونه‌های بی‌ضرر این باکتری به طور طبیعی در روده انسان وجود دارند، و ممکن است با تولید نوعی از ویتامین K و با پیشگیری از استقرار باکتری‌های آسیب‌رسان درون روده به میزبان سود برسانند.
ای کولای یک جزء عمده در مدفوع است و انتقال مدفوعی- دهانی راه عمده انتقال گونه‌های آسیب‌رسان این باکتری است.
این باکتری می‌تواند در بیرون از بدن برای مدت محدودی زنده بماند. و در نتیجه به عنوان یک میکروب برای آزمایش نمونه‌های محیطی آلودگی مدفوعی ایدئال است.
این باکتری همچنین می‌تواند به سادگی و به ارزانی در شرایط آزمایشگاهی رشد داده شود و بیش از 60 سال گذشته بررسی‌های زیادی بر روی آن انجام شده است.
بر روی ای کولای به عنوان مدل ارگانیسم پروکاریوتی (فاقد غشای هسته) گسترده‌ترین تحقیقات انجام شده است و یک گونه مهم در حوزه‌های مهم بیوتکنولوژی و میکروب‌شناسی است که به عنوان ارگانیسم میزبان در اکثریت کارها بر روی DNA نوترکیب مورد استفاده بوده است.
ای کولای بوسیله متخصص اطفال و باکتری‌شناس آلمانی،تئودور اشریش،در سال 1885 کشف شد و اکنون به عنوان بخشی از خانواده اشریشیاباکتریاسه از گاما- پروتئوباکتری‌ها طبقه‌بندی می‌شود.
برخی از گونه‌های ای کولای مانند O157-H7 و O104-H4 سم‌های بالقوه کشنده‌ای را تولید می‌کنند که می‌توانند باعث مسمومیت غذایی شوند.
مسمومیت غذایی ناشی از ای کولای ناشی از خوردن سبزی‌های نشسته یا گوشت کاملا پخته نشده است.
گونه O157-H7 که به نام "ای کولای آنتروهموراژیک" (EHEC)همچنین به خاطر ایجاد عوارض وخیم و حتی مرگبار مانند "سندروم همولیتیک یورمیک" مشهور است که ممکن است به نارسایی کلیه بینجامد.