اگر تا چند سال پیش تنها تئاتر شهر خانه آرزوهای اهالی تئاتر بود این روزها این خانه تغییر مکان داده‌است و اهالی تئاتر بخشی از آرزوهای خود را در تماشاخانه ایرانشهر پیدا کرده‌اند و باید منتظر بود که تماشاخانه ایرانشهر دو هم ساخته شود تا بار اضافی از روی دوش استوانه پیر تئاتر شهر برداشته شود.
این روزها خبرهایی از تاسیس تماشاخانه پارین در موزه تماشاگه زمان به گوش می‌رسد. این تماشاخانه که در محوطه فضای موزه و جنب ساختمان اصلی موزه واقع شده، یک سالن کوچک است که سال‌ها بلااستفاده بود. این سالن که دارای صحنه ۳۰مترمربعی است توسط گروه هنری پارین بازسازی و آماده بهره‌برداری شده است. تماشاخانه پارین در ساختمان کناری کاخ اصلی این باغ واقع شده و دارای ظرفیت حدود ۱۰۰ نفر است. در این ساختمان یک گالری و یک دفتر فرهنگی نیز واقع شده است. صحنه این سالن یک سویه و دارای سن کوتاهی حدود نیم متر است. این صحنه در ابعاد سه‌متر عمق و ۱۰ متر عرض و سه‌متر ارتفاع دارای عرضی مناسب برای اجرای نمایش و یا برگزاری مراسم‌های ویژه است. با افتتاح این سالن شهروندان شمال تهران هم دارای سالن نمایش خواهند شد.
باید امیدوار بود که این تماشاخانه بتواند بخشی از مشکلات کمبود سالن را حل کند؛ همان جنس مشکلاتی که باعث شده گروه تئاتر مونگو سازه‌ای را با سرمایه شخصی در پشت بام تئاتر شهر با نیت کمک به گسترش فضاهای تئاتری و ایجاد امکانی جدید برای تئاتر بسازد. سازه‌ای که با نامه رسمی میراث فرهنگی به تئاتر شهر مواجه شد؛ امری که باعث شد دستور جمع‌آوری این سازه صادر شود. در پی مسائل پیش آمده در مورد فضای هنری ساخته شده بر بام تئاتر شهر، کانون کارگردانان خانه تئاتر حمایت خود را از همایون غنی‌زاده طراح و سازنده این سازه اعلام کرد و از رایزنی‌هایی با اداره کل هنرهای نمایشی و میراث فرهنگی خبر دادند.
اولین نکته‌ای که در این ماجرا به چشم می‌خورد عدم‌تحقیق مسئولان تئاتری است که باعث ضرر و زیان به بدنه تئاتر شهر و صد البته به گروه مونگو به سرپرستی همایون غنی‌زاده شده‌اند. همانطوری که محمد یعقوبی به ایسنا گفت: تئاتر شهر باید خسارت‌های مالی و زمانی گروه سازنده این سازه را بپردازد و شرایطی فراهم آورد که این سازه در مکان دیگری نصب شود. همچنین این هنرمند تئاتر که کارشناس مسائل حقوقی است تصریح کرده‌است که بدون شک عقل حکم می‌کند، این گروه بدون اجازه این سازه را نساخته است بنابراین همایون غنی‌زاده با هماهنگی و اجازه تئاتر شهر و مقامات بالاتر در وزارت ارشاد چنین سازه‌ای را ساخته است.
تا به امروز همایون غنی‌زاده در مورد این سازه سکوت کرده و صحبت‌های خود را موکول کرده‌است به نشست خبری‌ای که به‌زودی برگزار می‌کند. بدون آنکه نقش میراث فرهنگی در این موضوع نادیده گرفته شود، باید گفت که میراث فرهنگی کار درستی کرده که وارد این ماجرا شده‌است اما سؤال اینجاست که چرا مدیران تئاتری خصوصا مدیران تئاتر شهر بدون تحقیق وارد عمل شده‌اند و دستور ساخت سازه‌ای را داده‌اند که نزدیک به سه تن وزن دارد و در طول مدت اجرای نمایش رفت‌وآمد تماشاگران را باید تحمل کند. خصوصا اینکه بازسازی تئاتر شهر صدمات غیرقابل جبرانی به بدنه تئاتر شهر وارد کرده‌است. باید امیدوار بود همانطور که یعقوبی گفته‌است این سازه بهانه‌ای شود برای اینکه خطرات پشت بام تئاتر شهر بار دیگر یادآوری و جدی گرفته شود و مدیرانی که دلشان برای تئاتر می‌سوزد این مشکل را برطرف کنند.