تردید و نگرانی از انتخاب گزینه‌ای قطعی موضوعی است که در گذشته نیز برای بسیاری از آمریکاییان رخ داده است. آنها اطمینان دارند که در انتخابات شرکت خواهند کرد اما تا روزهای پایانی رقابت‌های انتخاباتی نمی‌دانند باید به کدام نامزد رأی دهند. لورتا میچل یکی از این افراد است که می‌گوید در‌ماه نوامبر صد‌در‌صد پای صندوق رأی خواهد رفت اما نمی‌داند این رأی از آن که خواهد بود.
میچل نمونه‌ای است از آمریکاییانی که هنوز به نتیجه قطعی نرسیده‌اند و ممکن است تا آخرین لحظات هم تصمیمشان مشخص نشود. به همین‌خاطر اوباما و رامنی باید تلاش کنند نظر این گروه از مردم را جلب کنند. شاید تعداد این گروه زیاد نباشد اما تصمیم آنها بسیار اثرگذار خواهد بود و نامزدها نباید از آن غفلت کنند. تردید آنها برای جمهوریخواهان و دمکرات‌ها فرصت مناسبی است تا شرایط را به سود خود تغییر دهند.
براساس گزارشی که یکی از بخش‌های نظرسنجی آسوشیتدپرس منتشر کرده، تنها هفت‌درصد مردم آمریکا در مورد انتخاب نامزد خود به نتیجه قطعی نرسیده‌اند. اما عده‌ای نیز هستند که مدام نظرشان عوض می‌شود که با احتساب آنها این آمار به 17درصد می‌رسد. در این میان شش درصد به سمت اوباما گرایش دارند و چهاردرصد به رامنی.
امثال میچل برای تصمیم‌گیری هیچ عجله‌ای ندارند و منتظر نتایج مناظره‌ها و سایر حوادثی هستند که در آینده رخ خواهد داد. هرچند مسئله انتخاب برای آنها کاملا شخصی است اما نامزدها تلاش می‌کنند در روزهای باقی مانده نظر این افراد را جلب کنند. ایالت‌هایی که اهمیت رقابتی بیشتری دارند باید بیشتر مورد توجه قرار گیرند.
دونا السن، یک راننده کامیون 66ساله است که تقریبا بازنشسته شده و قصد دارد برای تصمیم‌گیری تا‌ماه نوامبر صبر کند. او چهارسال قبل نیز در آخرین لحظات به یقین رسید که به جان مک‌کین جمهوریخواه رأی بدهد. السن به هیچ‌یک از نامزدهای این دوره علاقه‌ای ندارد زیرا از یک سو با حمایت اوباما از ازدواج همجنس‌بازان مخالف است و از سوی دیگر پیشنهاد رامنی برای کاهش مالیات را به سود ثروتمندان می‌داند. 69درصد رأی‌دهندگانی که به اطمینان رسیده‌اند با دقت رقابت میان دو نامزد را دنبال می‌کنند و از حوادث مختلف غافل نیستند اما در مورد رأی دهندگانی که هنوز تردید دارند این آمار به 59درصد کاهش می‌یابد. از طرفی تنها 31درصد آنها به این رقابت علاقه نشان داده‌اند.
این آمار نشان می‌دهد آگاهی از روند انتخابات و رقابت میان نامزدها می‌تواند در نتیجه این رویداد بسیار اثرگذار باشد به همین‌خاطر دو حزب، سرمایه‌گذاری مالی قابل توجهی در ایالت‌ها کرده‌اند و تبلیغات آنها روی موضوع اقتصاد متمرکز شده است. این دسته از آمریکاییان که هنوز به نتیجه قطعی نرسیده‌اند به‌شدت از شرایط اقتصادی حاکم ناراضی‌اند و نگاهشان به آینده بدبینانه است. دو‌سوم آنها اقتصاد فعلی را ضعیف می‌دانند و تنها 28درصد امیدوارند اقتصاد کشورشان در سال آینده پیشرفت کند. البته در میان رأی‌دهندگان قطعی، امیدواری بیشتری وجود دارد. 50درصد آنهایی که نامزد خود را انتخاب کرده‌اند فکر می‌کنند در سال آینده اقتصاد آمریکا شرایط بهتری خواهد داشت. هرچند کمپین‌های انتخاباتی در تغییر عقیده مردم تأثیر بسزایی دارند اما همیشه بخش زیادی از مردم تا آخرین ثانیه‌ها تصمیمشان را نمی‌گیرند. سال2008، چهاردرصد رأی‌دهندگان اعلام کردند تا روز آخر مطمئن نبودند به اوباما رأی خواهند داد. سه درصد نیز در سه‌روز پایانی تصمیم گرفتند به مک‌کین رأی دهند. سال2004 نیز 9درصد رأی‌دهندگان در سه روز پایانی به نتیجه رسیدند که از جان کری حمایت کنند و به او رأی دادند اما در نهایت جورج بوش یک‌بار دیگر انتخاب شد.
نکته قابل توجه در مورد رأی‌دهندگانی که تردید دارند این است که آنها در سراسر کشور پراکنده‌اند و این کار نامزدها را دشوار می‌کند. 52درصد این افراد مرد و 48درصد زن هستند. 39درصد می‌گویند دمکرات هستند و 34درصد به سمت جمهوریخواهان گرایش دارند. 27درصد نیز به حزب خاصی تعلق ندارند و خود را مستقل می‌دانند. در مقابل تنها هشت‌درصد رأی‌دهندگانی که نامزد خود را انتخاب کرده‌اند، طرفدار هیچ حزبی نیستند. با وجود این نامزدها بسیار امیدوارند حامیان پروپاقرص آنها بتوانند نظر افراد بی‌طرف را که هنوز تصمیم نگرفته‌اند با خود هم عقیده کنند؛ بدون شک احتمال چنین موفقیتی در مناطقی که حوزه نفوذ آنها به‌حساب می‌آیند بیشتر است.
اوباما نیز با درنظر گرفتن چنین فرضیه‌ای در کمپین‌های خود هنگام سخنرانی می‌گوید: فقط با مردمی که موافق شما هستند صحبت نکنید. سراغ آنهایی بروید که سیاست را خیلی جدی دنبال نمی‌کنند؛ با افرادی حرف بزنید که هنوز تصمیم نگرفته‌اند.
رامنی نیز در یکی از سخنرانی‌هایش اعلام کرده به جلب حمایت 47درصدی که طرفدار دولت و اوباما هستند امیدی ندارد. او ناامیدانه به جلب نظر بی‌طرف‌ها دل‌خوش کرده و گفته است کاری که باید بکنم متقاعد کردن پنج تا 10درصدی است که مستقل هستند. چه آنهایی که دقیق و فکورند چه آنها که احساسی‌اند و براساس ظاهر فرد به او رأی می‌دهند.
استان گرینبرگ یکی از نظرسنج‌های دمکرات، تأخیر و تردید رأی‌دهندگان در انتخاب نامزد مورد نظر خود را امری منطقی می‌داند و فضای دوقطبی سیاسی کشور، شروع زودهنگام رقابت انتخاباتی با صرف بودجه‌های هنگفت و تبلیغات گسترده را از عوامل این سردرگمی نام می‌برد.
البته گرینبرگ معتقد است حتی افراد مستقل نیز در رفتار خود گرایش‌هایی مبنی بر حمایت از یک نامزد خاص را نشان می‌دهند. در مقابل جان مک لوگلین، نظرسنج جمهوریخواهان بر این عقیده است نزدیک‌تر شدن رقابت در برخی ایالت‌ها و برگزاری مناظره‌ها تأثیر قابل توجهی در تغییر عقیده رأی‌دهندگان خواهد داشت. به گفته او بهترین راه‌حل برای رامنی این است که روی موضوع اقتصاد رو به رشد تأکید داشته باشد. او باید به مردم القا کند در طول چهار سال ریاست‌جمهوری‌اش، اقتصاد کشور پیشرفت می‌کند و اوضاع بهتر می‌شود. به هر حال طبق نظرسنجی انجام شده رقابت بین این دو نامزد بسیار تنگاتنگ است تا جایی که 47درصد رأی‌دهندگان قطعی، طرفدار اوباما و 46درصد حامی رامنی هستند.
اما رأی‌دهندگانی که هنوز تردید دارند به سختی می‌توانند تصمیم بگیرند به کدامیک رأی دهند. بسیاری از آمریکاییان مدت‌هاست مشخص کرده‌اند به چه‌کسی رأی خواهند داد اما برخی نیز در انتظار آینده‌اند و می‌خواهند ببینند چه پیش می‌آید. مانند مایکل مک‌جیهان 22ساله که به اوباما گرایش دارد اما هنوز از هیچ‌چیز مطمئن نیست و تصمیم‌گیری را به روزهای پایانی موکول کرده است. همین عدم‌قطعیت است که نقش آنها را در نتیجه انتخابات پررنگ می‌کند.
آسوشیتدپرس