اما شنبه گذشته، یان ردمن، یک جوان 19 ساله برنامه‌ریز، تی‌شرت‌هایی با الگوی بحث‌انگیزی بعد از پرچم آمریکا پوشیده است و در این دفتر نشسته است در حالی که به آینده سیاست در دستانش نگاه می‌کند. این چیزی است که واقعاً جالب است. جوان اهل ویسکنسون به تعداد انگشت‌شماری از داوطلبان که دور و بر او ایستاده‌اند و همگی به تلفن‌های هوشمندشان نگاه می‌کنند، این را می‌گوید.
داوطلبان روی صفحات شخصی خود ضربه می‌زنند و به صورت عمیق در نرم‌افزاری که کمپین اوباما در آگوست منتشر کرده، نگاه می‌کنند. دکمه‌ای را زده و به فرم‌هایی دسترسی پیدا می‌کنند که از رأی‌دهندگان ثبت‌نام می‌کند. این فرم‌ها به صورت اتوماتیک با تلفن و کاربر آن متناسب می‌شوند.
با یک ضربه دیگر راهی برای کمک‌کنندگان است که با استفاده از دستگاه خود به کمپین کمک کنند. ضربه سوم، اطلاعاتی متناسب با محیط زندگی، پیام‌های توئیتر و لینک سایر شبکه‌های اجتماعی که می‌تواند به آسانی با دوستان به اشتراک گذاشته شود. ضربه چهارم شما را به دنیای کارگران انتخاباتی خواهد برد که در یک نقشه گوگل از محله اطراف آنها مشخص شده‌اند؛ با یک پرچم آبی بر بالای هر خانه‌ای که کمپین اوباما می‌خواهد در آن خانه زده شود. کلیک بعدی خط ساده‌ای برای مسیریابی رأی‌دهندگان ایجاد می‌کند که با نام نخست صاحبان خانه‌های پرچم آبی ایجاد می‌شود.
ردمن توضیح می‌دهد که اگر یک داوطلب مصر باشد که در روز شنبه کار کند و بخواهد که به درب خانه‌ها برای جمع‌آوری رأی برود مطمئناً نمی‌داند که کجا باید برود. به این ترتیب فرد روی عبارت «خانه‌داران این منطقه را بیاور» کلیک می‌کند و این نرم‌افزار لیستی از شعاعی که در آن است، به او می‌دهد. درست به اندازه تسهیلاتش، نرم‌افزار به کمپین کمک می‌کند که اموال قابل توجهی بسازد یا غنی‌سازی کند.
این اموال دیتابیس است. همه اطلاعاتی که به جمع‌آوران رأی کمک می‌کند در همان لحظه به لیست اصلی رأی‌دهندگان کمپین با عنوان رأی‌سازان رجوع کنند، بنابراین 2 نفر به آدرس یکسانی فرستاده نمی‌شوند. این تلفن‌ها به سرعت داوطلبان را وامی‌دارد که به دیتابیس اصلی گزارش کنند که چگونه برای این کار رفتند و اینکه آیا فرد حاضر در خانه، یک رأی‌دهنده بالفعل است، تصمیمی نگرفته یا دشمن رئیس‌جمهور است. بنابراین ارتباطات کمپین‌های آینده مانند ایمیل مستقیم بر هدف واقع شده است. درست 4 سال گذشته وقتی باراک اوباما با موردی که به عنوان کمپین لب‌تیز شناخته می‌شد، بالا آمد، ایالات متحده در عصر تکنولوژیک دیگری زندگی می‌کرد.
توئیتر یک بازیگر زمان گذشته بود و فیس‌بوک به وسیله 40 میلیون آمریکایی استفاده می‌شد. این رقم را با 160میلیون نفر امروز مقایسه کنید. تلفن‌های هوشمند در آن زمان یک وسیله لوکس و حرفه‌ای بود، اما امروزه هر آمریکایی فقط یک تلفن ندارد بلکه به صورت تصاعدی از آن برای آنلاین شدن استفاده می‌کند. توان سیاسی این تغییر بزرگ است. پیتر پاسی، مشاور جمهوری‌خواهان که اخیراً برای کمپین انتخاباتی ریک سنتروم کار کرده، می‌گوید: «این یک ترفند کوچک نیست، بلکه یک چاقوی ارتش سوئیس است... هرچیزی که شما بخواهید آنلاین انجامش دهید را می‌توانید با موبایل خود انجام دهید.»
نتیجه، موجی از اختراعات است که بسیاری از آنها برای اولین بار در کمپین‌های ریاست‌جمهوری استفاده می‌شود. کمپین اوباما برنامه جدید خود را توسعه داده است؛ کمک مالی سریع که به مردم اجازه می‌دهد با فرستادن دلارهای اهدایی از طریق پیامک به طور مکرر به کمپین کمک کنند. هر چند نرخ بازگشت نرم‌افزار یک راز کمپین است؛ مقامات رسمی اردواگاه اوباما می‌گویند مردم خیلی به کمک دوباره مشتاقند، وقتی که لازم نیست اطلاعات کارت خود را دوباره وارد کنند.
در ماه‌های پیش رو کمیسیون فدرال انتخابات در راه تأیید یا عدم تأیید درخواستی از کمپین‌های ریاست جمهوری بود که به دارندگان تلفن همراه اجازه می‌دهد برای کمک‌های کوچک، حتی برای بار اول هم نیازی به ورود اطلاعات نداشته باشند و ضمناً به عنوان واسطه انتقال پول هم عمل کنند.
کمپین‌های دیجیتالی موبایلی همچنین شیوه تبلیغات سیاسی را تغییر داده و به کاندیداها اجازه داده‌اند زمان‌هایی به تبلیغ خود بپردازند که رأی‌دهندگان در صف سوپرمارکت هستند یا به تجمعات بزرگشان می‌روند. برای مثال، در هفته ابتدایی آگوست، ده‌ها هزار نفر از جوانان در کنار گرانت پارک شیکاگو برای کنسرت برجسته جک وایت، گروه رد هات چیلی پپرز و پدیده رقص الکترونیک، آویسی جمع شده بودند. از آنجایی که طوفان در راه بود بسیاری با موبایل‌هایشان وضع هوا را چک می‌کردند و تنها آمده بودند که یک تبلیغ بر بالای یک صفحه نمایشگر را ببینند که در آن عکس تعدادی از کودکان در حال رقص بود و با این کلمات پوشیده شده بود: «اوباما ما را شکست داد؛ ما می‌توانیم بهتر باشیم».
این تبلیغ را فقط کسانی می‌دیدند که در کنسرت بودند. پاتریک رافینی، مشاور دیجیتال اردوگاه جمهوری‌خواهان در مورد گروه کراسرود جنریشن، یک گروه محافظه‌کار که جوانان را هدف قرار می‌دهند، می‌گوید: «ما برای تبلیغ خود در شهر شیکاگو چیزی نمی‌پردازیم.» کمپین‌ها حالا این قابلیت را دارند که که تبلیغات موبایلی داشته باشند که اغلب از تبلیغات محیطی کم‌قیمت‌تر است و هر جایی را که بخشی از رأی‌دهندگان جمع شده‌اند، هدف قرار می‌دهد؛ از یک کمپ خوابگاهی کالج گرفته تا مسابقات اتوموبیل‌رانی.
در ماه جولای کمپین انتخاباتی میت رامنی صدها هزار طرفدار خود را به دانلود یک نرم‌افزار ترغیب کرد که می‌خواست دارندگانش اول از نام معاون اول انتخاب شده باخبر شوند. این موضوع البته منتفی شد؛ چرا که رسانه‌های خبری ساعت‌ها قبل از آن که نام معاون از طریق نرم‌افزار اعلام شود، نام او را اعلام کرده بودند اما کمپین رامنی از این طریق توانست اطلاعات مورد استنادی از رأی‌دهندگان بسیار آماده جمع کند و یادآوری‌هایی به تلفن همراه آنان بفرستد. مقامات رسمی کمپین همچنین قول دادند که نرم‌افزار کارایی بیشتری در هفته‌های آینده داشته باشد.
نرم‌افزار جدید اوباما ابتدا توسط داوطلبان پیشرو در موقعیت‌های زمانی خاص استفاده می‌شود. هنوز بسیاری از رأی جمع‌کردن‌ها در درب منازل با کارمندان ثابت و داوطلبانی انجام می‌شود که با کاغذهایی به درب منازل می‌روند و پاسخ‌ها را بعداً در بانک اطلاعاتی کمپین وارد می‌کنند.
اما این کمپین گزینه‌هایی پیش رو دارد که هنوز امتحان نشده است. مثلاً ارجاع فایل رأی‌دهندگان دموکرات به دوستان فیس‌بوکی حامیان کمپین که این نرم‌افزار را استفاده می‌کنند برای این که بتوان رأی‌دهندگان بالقوه‌ای که برنامه‌ای برای رأی دادن ندارند؛ هدف تبلیغ خود قرار داد. به دلیل نگرانی از شکایت‌های احتمالی درباره نقض حریم خصوصی، هیچ‌کدام از دو کمپین هنوز اعلام نکرده‌اند که چه میزان از جمع‌آوری اطلاعات جدید خود را از طریق شبکه موبایل انجام داده‌اند.
انقلاب در عرصه موبایل دقیقاً چقدر بر انتخابات سال 2012 آمریکا تأثیر خواهد گذاشت؟ برای پاسخ زود است اما از میانه سال 2010 چنین موجی ایجاد شده است.
مطابق مطالعه مؤسسه تحقیقاتی پیو، 14درصد از بزرگسالان آمریکایی در آن سال از موبایل‌های خود استفاده کردند تا به دیگران بگویند که رأی داده‌اند. 12درصد هم برای خواندن اخبار سیاسی از آن استفاده می‌کردند. کمپین‌های رامنی و اوباما مجبورند که این رقم را بالاتر ببرند.
سؤال بزرگ اینجاست که آیا همه این تکنولوژی جدید سیاست را به شعور سیاسی بیشتر، متغیرتر و راحت‌تری برده است؛ راهی که در نهایت آن، آمریکایی‌ها در فرآیند حاکمیت بر خود مشارکت کنند؟ پاسخ به این سؤال می‌تواند از نتیجه انتخابات 2012 مهم‌تر باشد.
منبع: سی‌امین شماره ماهنامه مدیریت ارتباطات به نقل از تایم