تاریخ انتشار: ۲۴ بهمن ۱۳۹۱ - ۱۹:۳۰

روی صندلی نشسته‌ام. صدایی می‌آید. به کتابخانه نگاه می‌کنم. می‌بینم کتاب لیلی و مجنون نظامی چپ شده و روی دیوان مثنوی معنوی افتاده. صدا از آن بود. می‌بینم جای دیوان شمس تبریزی خالی است.

قبلاً کتاب‌ها در کتابخانه کنار هم بودند و همین باعث می‌شد که نیفتند. یادم افتاد بابا دو شب پیش دیوان شمس را برداشته بود و الآن کتاب روی میز است. این دو روز مدام می‌خواستم کتاب را سرجایش برگردانم، اما تنبلی مانع می‌شد. حالا با دیدن این صحنه به این نتیجه رسیدم:

حرکت‌ها هرچه‌قدر هم آرام و کند باشند، هم‌چنان حرکت دارند و در طول زمان به قدرتی می‌رسند که کارشان را انجام می‌دهند. حالا می‌تواند نتیجه‌ی خوبی داشته باشد یا بد.

سروش محمدی، 15 ساله

خبرنگار افتخاری هفته‌نامه‌ی دوچرخه از تهران

منبع: همشهری آنلاین