اردیبهشت امسال دنیای سینما یکی از محترم‌ترین و معتبرترین منتقدان خود را از دست داد. راجر ایبرت (۱۸ ژوئن ۱۹۴۲-۴ آوریل ۲۰۱۳) که همواره نقطه نظراتش در باره نامزدها و برندگان اسکار به حقیقت نزدیک بود ؛امسال درباره اسکار اظهار نظر نخواهد کرد و در اسکار 86 جایش خالی است.
از او که به عنوان معتبرترین منتقد سینما در عصر سینما حاضر یاد می شود نکات فراوانی قابل ارائه است. سبک و شیوه‌ی منطقی و بدون احساس و برخورد منصفانه‌اش با فیلم و سینما بدور از هیاهوهای رسانه‌ای ؛از ایبرت یک اسطوره ساخته است.
پیش از این و قبل از اینکه سرطان تیروئید ایبرت را از پای بیندازد، او در برنامه‌ی تلویزیونی پربارش در باره‌ی برندگان اسکار بامردم عادی و همچنین سینماگران رایزنی می‌کرد و عمدتا نقطه نظراتش به حقیقت نزدیک بود. همچنین روزنامه شیگاگو سان تایمز و ستون تاریخی راجر ایبرت محلی برای مراجعه عموم بود تا به درک بهتری از سینما نائل شوند. حتی وقتی اوضاع جسمی ایبرت شدیدا وخیم شد،سایت وی این مسیر صحیح و درستی که ایبرت از سالها پیش ساخته بود را ادامه داد.
یکی از معتبرترین پیش بینی‌های ایبرت در باره اسکار مربوط به سال 2002 یعنی دوره 75 است. جایی که عمده سینماگران و همچنین مردم عادی علاقمند بی‌صبرانه منتظر رسیدن جایزه اسکار به فیلم به یادماندنی "دارو دسته‌ی نیویورکی" ساخته مارتین اسکورسیزی بودند اما این اتفاق در نهایت روی نداد.جایزه‌های معتبر به پیانیست روی خوش نشان دادند و رومن پولانسکی و آدرین برودی به اسکار رسیدند.
ایبرت فردای اسکار 2002 در مقاله‌ای بسیار منطقی توضیحی در باره اسکار 75 داشت.به زعم او مردم نباید از عدم انتخاب سوژه مورد دلخواهشان ناراحت شوند.چون دوره‌های اسکار دفن می‌شوند اما سینما و روح و ذات آن ققنوس وار و جوانتر و شادابتر به مسیر خود ادامه می‌دهند.او که خود انتخابش فیلم دارودسته‌ی نیویورکی بوده ، در این مقاله به حوادث 11 سپتامبر 2001 اشاره داشته و نوشته بود:
"...مطمئن بودم بهترین فیلم سال دارودسته‌ی نیویورکی،بهترین بازیگر نقش اول مرد ؛ دنیل دی لوئیس و بهترین کارگردان مارتین اسکورسیزی است.و برای همین در تمام نوشته هایم این سه نامزد را معرفی کردم.اما باور کنید از همان اول هم می دانستم قرار است سر این سه نامزد بی کلاه بماند.خب! این نهایت شرمساری و تاسف می توانست باشد اما برای من هرگز اینطور نیست.ما با اعضای آکادمی فرق داریم.ما نویسنده و منتقد هستیم.ما هرگز سیاسی کاری نمی کنیم.برای ما 11 سپتامبر مهم است.اما مهمتر از آن روح هنر و سینما است که برای ما ارزش دارد."
حرف‌های راجر ایبرت راهکار کلی را نه برای اسکار 75 ؛که برای تمامی دوره های دیگر جلوی پای ما گذاشته است.اعضای آکادمی ممکن است نظر و نگرش خود را داشته باشند.آنها 3500 نفرند.اما مردم عادی سینما دوست احتمالا چند میلیارد نفرند.فیلمی به اسکار می رسد اما ممکن است مردم آن اثر را چندان برجسته ندانند.این عیبی ندارد.مهم فرداهای سینمااست.همه کشورها می توانند به اسکار برسند و مردم خودرا خوشحال کنند.به امید اینکه سینمای ایران نیز دوباره بتواند سهمی از اسکار برای خود دست و پا نماید.