این ویروس از طریق انتشار شخص به شخصی عمدتا از راه دهانی-مدفوعی و به میزان کمتر از طریق یک حامل مشترک (برای مثال آب یا غذای آلوده) سرایت می‌کند و در روده تکثیر می‌یابد و بعد از انجا به دستگاه عصبی تهاجم می‌کند و باعث فلج می‌شود.
اغلب افرادی (۹۰ درصد) که به این ویروس آلوده می‌شوند، علامتی ندارند یا علائم خفیفی دارند که معمولا مورد توجه قرار نمی‌گیرد. در دیگر افراد که علائم بیماری شدیدتر است،علائم اولیه شامل تب، خستگی، سردرد، استفراغ، سفتی گردن و درد در اندام‌ها است. در درصد کوچکی از مبتلایان به این ویروس، بیماری باعث فلج اندام‌ها می‌شود که اغلب دائمی است.
پولیو علاجی ندارد، و درمان‌های انجام‌شده برای تسکین علائم بیماری است. این بیماری فقط با واکسیناسیون قابل‌پیشگیری است.
چهار واکسن متفاوت برای پیشگیری از پولیو در اختیار قرار دارد:
- واکسن خوراکی پولیو (OPV)
- واکسن خوراکی مونووالان پولیو (mOPV1& mOPV3)
- واکسن خوراکی دی‌والان پولیو (bOPV)
- واکسن غیرفعال‌شده پولیو (IPV)
هنگامی که شمار کافی افراد در اجتماع در مقابل پولیو واکسینه شوند، ویروس بیماری‌زا دیگر به میزبان‌های آسیب‌پذیر دسترسی نخواهد داشت و ریشه‌کن خواهد شد. میزان بالای واکسیناسیون بر ضد پولیو در اجتماعات باید حفظ شود تا انتقال ویروس بیماری‌زا متوقف و رخ دادن شیوع بیماری جلوگیری شود.
«مجمع جهانی بهداشت» در ماه مه ۲۰۱۲ اعلام کرد که به انجام رساندن ریشه‌کنی پولیو یک برنامه اضطراری برای بهداشت عمومی جهانی است و در خواست کرد دبیر کل سازمان جهانی بهداشت به سرعت یک برنامه فراگیر برای ریشه‌کنی و راهبرد نهایی برای دوره زمانی ۲۰۱۳ تا ۲۰۱۸ را تدوین کند.
گرچه انتقال ویروس بومی پولیو در مناطق با شیوع آندمیک (بومی) بیمار از سال ۲۰۱۲ در حال کاهش بوده است، در حال حاضر ۱۰ کشور هستند که هنوز انتقال فعال ویروس پولیو در آنها رخ می‌دهد.
فلج اطفال در سه تا از این کشورها- افغانستان، پاکستان و نیجریه- هنوز شیوع آندمیک (بومی) دارد و سایر کشورها آنهایی هستند که زمانی عاری از فلج اطفال بوده‌اند، اما دوباره به ویروس این بیماری آلوده شده‌اند.