بااین‌وجود یافته‌های این بررسی ثابت نمی‌کند که استرس علت ایجاد نقصان شناختی یا آلزایمر است.
به گزارش هلث‌دی نیوز دکتر گایاتری دیوی، متخصص مغز و اعصاب در بیمارستان لنوکس هیل شهر نیویورک که در این تحقیق شرکت نداشت، این باره می‌گوید: «ما به‌طورکلی می‌دانیم که استرس می‌تواند مانع فکر کردن دقیق شود، اما داده‌های این بررسی نشان می‌دهد استرس می‌تواند احتمال ابتلا به بیماری‌هایی همچون آلزایمر را افزایش دهد.»
این یافته‌ها یازدهم دسامبر در ژورنال «بیماری آلزایمر و اختلال‌های همراه» منتشر شده است.
پژوهشگران در این بررسی پرسش‌نامه‌هایی را در اختیار 500 نفر از سالمندان 70 سال به بالا گذاشتند و از آنان درباره میزان استرسی که تجربه می‌کنند، سؤال کردند. در شروع مطالعه هیچ‌کدام از این افراد هیچ نشانه‌ای از زوال عقل نداشتند.
پژوهشگران به مدت سه سال این افراد را پیگیری کردند. این افراد هرساله تحت مجموعه‌ای از آزمون‌های مربوط به زندگی روزمره قرار گرفتند که حافظه و توانایی آن‌ها در تفکر واضح را ارزیابی می‌کردند. افرادی که بر اساس پاسخ‌هایشان بیشترین میزان استرس را تجربه کرده بودند، با احتمال 30 درصد احتمال بیشتر به اختلال شناختی زودرس مبتلا شده بودند. این احتمال همچنان بعد از در نظر گرفتن عواملی همچون علائم افسردگی، سن، نژاد و سطح تحصیلات و خطر ژنتیک بیماری آلزایمر به قوت خود باقی بود.
ریچارد لیپتون از مرکز مغز و اعصاب مونته‌فیوره و کالج آلبرت انیشتین شهر نیویورک دراین‌باره می‌گوید: «شواهد حاکی از آن هستند که برداشت ما از رویدادها نقش مهم‌تری از خود رویدادها در پیش‌بینی پیامدهای زیستی و سلامت آینده ما دارند. این خبر خوبی است زیرا این امکان وجود دارد که ما ادراك‌مان را از رویدادهای پراسترس كاهش دهيم.»
لیپتون در ادامه می‌گوید: «می‌توان با روش‌هایی همچون رفتاردرمانی شناختی، مراقبه بر مبنای بر ذهن‌آگاهی، یوگا و بیوفیدبک، استرس را کاهش داد.»
دوی افزود: «یکی دیگر از روش‌های کاهش استرس خواب خوب شبانه است. ما معمولاً اهمیت چندانی به خواب نمی‌دهیم، اما خواب عامل مهمی است، خواب احتمالاً یگانه شیوه مؤثر، کارآمد و کم‌هزینه برای کاهش استرس است.»
گرچه این بررسی ثابت نمی‌کند که استرس علت مشکلات در توانایی فکر کردن است، اما دوی راه‌های متعددی را که ممکن است استرس و مشکلات شناختی را به هم ارتباط دهند، توصیف می‌کند. به گفته او استرس میزان هورمون کورتیزول را در بدن افزایش و تراکم سلول‌های عصبی در مغز را کاهش می‌دهد.
او گفت: «استرس میزان برخی از انتقال‌دهنده‌های عصبی در مغز را افزایش و میزان برخی دیگر را کاهش می‌دهد و در نهایت مغز نمی‌تواند به‌طور مؤثر به کار خود ادامه دهد، استرس همچنین نقش مهمی در رسوب و تجمع پلاک‌هایی دارد که مسئول مرگ سلولی در بیماری آلزایمر هستند.»
«زمانی که ما تحت استرس هستیم، با احتمال بیشتری ممکن است دچار عفونت شویم و استرس بر عملکرد سیستم ایمنی بدن ما تأثیرگذار است. این مسئله اهمیت دارد زیرا عملکرد سیستم ایمنی با ایجاد بیماری آلزایمر ارتباط دارد.»
یافته‌های این بررسی دکتر لوکا جیلیبرتو، نورولوژیست در انستیتوی علوم اعصاب كوشینگ در نیویورک را شگفت‌زده نکرده است.
جیلیبرتو گفت: » عواقب قلبی-عروقی استرس، از جمله افزایش سرعت ضربان قلب و فشار خون ممکن است زمینه‌ساز افزایش خطر بیماری‌های قلبی‌عروقی در اشخاص تحت استرس باشد و این بیماری‌ها به‌نوبه خود به دمانس عروقی (زوال عقل ناشی از سکته‌های مغزی) بینجامد. افراد تحت استرس همچنین اغلب به عادات ناسالم مانند سیگار کشیدن و عدم تحرک روی بیاورند و این عادات ناسالم عوامل شناخته‌شده خطرساز برای نقصان شناختی به‌طورکلی، البته لزوماً بیماری آلزایمر، هستند.
به گفته دکتر میندی کاتز معاون ارشد بخش نورولوژی در کالج پزشکی آلبرت اینشتین و یک از نویسندگان مقاله این بررسی، پژوهشگران همچنین به بررسی این موضوع پرداختند که آیا ممکن است برعکس استرس ناشی از زوال شناختی افراد شرکت‌کننده باشد، اما ظاهر چنین رابطه‌اي وجود نداشت.
جیلیبرتو گفت، درمانی جادویی برای کاهش استرس وجود ندارد، اما افراد در ابتدا باید دریابند که دچار استرس هستند.
او گفت: «داشتن یک زندگی پراسترس نه سالم است و نه بهره‌ای به دنبال دارد. غذا خوردن درست، انجام ورزش روزانه، پرهیز از مصرف خودسرانه داروها و خواب کافی ممکن است به شما کمک کند. در اغلب موارد بهترین درمان روی آوردن به چیزهایی است که شما را خوشحال می‌کند: یک ترانه، پیاده‌روی در پارک یا گذراندن وقت با دوستان یا نوه‌ها.»