می‌دانید که دکترتان توصیه‌های فراوانی درباره ورزش و رژیم غذایی سالم به شما خواهد کرد. و بعد دکترتان وارد اتاق می‌شود. او را که می‌بینید متوجه می‌شوید که وزنش کلی بیشتر از شما است. درواقع همین‌الان هم که دارد به سوی شما می‌آید، به نفس‌نفس افتاده است.
اما وضع نباید این‌طور باشد. پزشکان- همان مراقبانی که کلی پول می‌گیرند تا راهنمای سلامت شما باشند- باید دست‌کم به حرف‌های خودشان عمل کنند.
موضوع در اینجا چاقی‌هراسی نیست. پژوهش‌ها نشان می‌دهند که پزشکان چاق با احتمال کمتری بیمارانش را تشویق می‌کنند که گزینه‌های سالم‌تر سبک زندگی را برگزینند- شاید به این خاطر می‌دانند بیماران حرف‌هایشان در این موارد را جدی نخواهند گرفت.
درواقع بررسی‌های متعدد نشان می‌دهند که پزشکان سالم باعث سلامت بیمارانشان هم می‌شوند. يک بررسی که نتایج آن در سال ۲۰۱۰ که در ژورنال بهداشت عمومی کانادا منتشر شد، نشان داد پزشکانی که سیگار می‌کشند با احتمال بیشتری به بیماران توصیه می‌کنند تا سیگار را ترک کنند.
بر اساس یک بازبینی مقالات که در سال ۲۰۱۳ در ژورنال «پزشکی سبک زندگی آمریکا» منتشر شد، پزشکانی که ازلحاظ جسمی فعال باشند، با احتمال بیشتری بیمارانشان را تشویق به انجام ورزش می‌کنند.
فلی‍پ لوبلو استادیار بهداشت جهانی در دانشکده رولینز در دانشگاه اموری که سرپرست این پژوهش بوده است، می‌گوید: «در چنین موارد پیامی که دکتر به بیمار می‌رساند، برای بیمار معتبرتر خواهد بود.»
هیچ‌کدام از این موارد، به این معنا نیست که قواعد آمادگی بدنی را بدون کمک کردن به پزشکان برای رعايت آنها، به زور به آنان تحمیل کرد.
البته آن‌چنان‌که سارا بلیچ استادیار در دانشکده بهداشت عمومی بلومبرگ دانشگاه جانز ها‍پکینز می‌گوید: «مشکل کمبود وقت پزشکان را هم باید در نظر داشت.» یک بررسی که در سال ۲۰۱۳ در ژورنال Obesity منتشر شد، نشان دادن ۳۴ درصد پزشکان آمریکایی اضافه‌وزن دارند و ۸ درصدشان دچار چاقی هستند.
با توجه به این ارقام به نظر می‌رسد برنامه آمادگی بدنی پزشکان باید از هنگامی‌که در دانشکده پزشکی هستند، شروع شود، اما دانشکده پزشکی هم محیطی بسیار پراسترس است که زمانی چندانی برای خواب هم به دانشجویان نمی‌دهد، چه رسد به انجام ورزش.
لوبلو می‌گوید، بیمارستان‌هایی که مراقب سلامت کارکنانشان هستند، «یک فرهنگ سلامت» ایجاد می‌کنند که به پزشکان امکان خواهد داد خودشان هم به توصیه‌هایی که بیماران می‌کنند، عمل کنند.
البته استدلال مخالفی هم دراین‌باره وجود دارد، و پژوهشی که بلیچ انجام داده است، از آن حمایت می‌کند. این بررسی نشان داد که بیماران دارای اضافه‌وزن واقعاً ترجیح می‌دهند از پزشکان دارای اضافه‌وزن توصیه بگیرند که خودشان با مشکل چاقی آشنا هستند. و اگر درباره وزن پزشکان سخت گرفت، ممکن است باعث تشدید انگ‌زنی اجتماع بر ضد چاقی شود، درحالی‌که چاقی یک بیماری پیچیده است که فقط از رژیم غذایی بد منشأ نمی‌گیرد، بلکه عوامل ژنتیکی و محیطی متعددی در ایجاد آن دخیل هستند. به‌عبارت‌دیگر نمی‌توان گناه چاق شدن را به گردن افراد چاق انداخت.
این موضوع می‌تواند دلیل دیگری بر ایجاد فرهنگ سلامت در حرفه پزشکی باشد. انگ‌زنی بر ضد چاقی به این زودی‌ها برطرف نخواهد شد و همچنان بر دیدگاه بیماران نسبت به پزشکان تأثیر خواهد گذاشت. یک بررسی که نتایج آن در سال ۲۰۱۳ در ژورنال بین‌المللی چاقی منتشر شد نشان داد که افراد با احتمال کمتری به پزشکان دارای اضافه‌وزن یا چاق اعتماد می‌کنند.
لوبلو می‌گوید: «مهم است با پزشکان درباره پیام‌های پیشگیری در این مورد بحث کنیم. اما گاهی فقط پیام دادن کافی نیست. لازم است پزشکان دست به عمل بزنند و به تناسب بدنی برسند.»
Yahoo Health