او یکی از 3 - 2 شاعر مذهبی خراسان بود که شعرش خیلی مورد استفاده مداحان اهل بیت عصمت و طهارت علیم‌السلام اجمعین قرار می‌گرفت و در هیأت‌ها زمزمه می‌شد.
مرحوم ژولیده نیشابوری به همراه یکی دو نفر دیگر در خراسان نقش حلقه واسط بین جریان سنتی مدح و منقبت اهل بیت و جریان جوان و پیشرویی که در شعر مذهبی2 دهه اخیر خراسان پیدا شده است را بازی می‌کردند و می‌شود گفت که تا حدودی توانستند راه را هموار کنند؛ چرا که احساس کرده بود که آن چارچوب کاملاً سنتی و تکرار ملال‌آور مضامین گذشته و نگاه صرفاً سوگ محور به زندگی اهل بیت، باید خانه تکانی شود، به سیره و زندگی آن بزرگواران از منظر دیگری نگریسته شود، سایر ابعاد وجودی اهل بیت مورد توجه و مداقه شاعران قرار بگیرد و مهمتر از همه این ها، ائمه در همان تاریخ نمانند و ما صرفا بازگو کننده آنچه بر آنها گذشته است، نباشیم و به نحوی بتوانیم پلی بزنیم بین دغدغه‌های انسان مسلمان امروز و زندگی اهل بیت تا بتوانیم آموزه‌های این بزرگان را وارد زندگی خود بکنیم و عملا متاثر شویم.
البته خود آقای ژولیده ممکن است توفیق زیادی به شکل کمال یافته برای رسیدن به چنین چشم‌اندازی در شعر اهل بیت نداشته باشد، ولی مهم این است که او زمانی متوجه این کاستی شد که خیلی‌های دیگر سرگرم همان تکرار مکررات بودند و از این منظر بر شاعران نوین عاشورایی، فضل تقدم دارد.
ژولیده، یک آدم معمولی بود و می‌خواست که معمولی هم بماند و هیچ‌گاه از مردم جدا نشد، مثل مردم عادی کار می‌کرد و امرار معاشش از طریق شعر اهل بیت نبود و این ماجرا عشق زندگی‌اش بود. شاید به خاطر همین هم باشد که شعرهای عاشورایی ایشان با اقبال گسترده‌ای در تمام کشور در هیأت‌های مذهبی مواجه شده است.
نکته دیگر در کارنامه ایشان این است که ژولیده در جریان پیروزی انقلاب اسلامی در سال 56 و 57، فعالیت داشت و ذوقش را در خدمت انقلاب درآورد و خود من یادم هست که شعرها و حتی شعارهایی از ایشان در راه‌پیمایی‌های آن روز توسط مردم خوانده می‌شد. او علی‌القاعده باید آمرزیده شده باشد چرا که زندگی زلال و شفافی را در خدمت به اهل بیت سپری کرد و بهتر می‌دانم به جای طلب آمرزش برای او، برای خودم دعا کنم که با او و امثال او محشور شوم.