آویشن گیاهی است علفی شبه درختچه که هر سال در فاصله اردیبهشت تا شهریور گل می‌دهد. بیشتر در نقاط کوهپایه‌ای، مراتع، خاک‌های شنی، سنگلاخی، در جنگل‌های آزاد و در مناطق کم درخت پست تا مرتفع رشد می‌کند.
پیموس، نام علمی آویشن، از واژه‌ای یونانی به معنی جرات ریشه گرفته است. در عصر شوالیه‌گری و سلحشوری روی لباس شوالیه‌ها عکس آویشت را گلدوزی می‌کردند تا هنگام مسابقات سواری با نیزه، به آنها جرات و شهامت ببخشد.
در قدیم دسته‌هایی از آویشن را برای پاکیزگی هوای داخل ساختمان می‌سوزانده‌اند و تصور می‌کردند که به این ترتیب از بیماری طاعون محفوظ می‌‌مانند. از این گیاه در مراسم تدفین هم استفاده می‌شد.
آویشن به دلیل داشتن طبع گرم و خشک برای افزایش اشتها، رفع خستگی و ضعف مفرط، درمان زکام و دردهای مفصل و گرفتگی‌های عضلانی و نیز برای تقویت معده، طحال و کلیه مفید است.
روغن آویشن که تیمول نامیده می‌شود، ضد میکروب است. چای آویشن داروی سنتی دردهای معده و روده است. روغن این گیاه را روزگاری برای دفع انگل‌های روده، بخصوص کرم قلابدار، تجویز می‌کرده‌اند.
آویشن همچنین یک داروی ضد گرفتگی عضلات است و از آن برای درمان سوزش گلو، سرفه‌های سخت و التهاب نایژه استفاده می‌شود. محلول شستشوی دهان حاوی آویشن در درمان عفونت لثه مؤثر است.
خوردن برگ تازه آویشن با غذا دید چشم را تقویت و هضم غذا را نیز تسهیل می‌کند.
از پودر برگ آویشن می‌توانید روی پیتزا، ماکارونی، پاستا، ماست، اردوها و بسیاری دیگر از غذاها استفاده کنید.
آویشن خوب را از روی عطر آن می‌توان تشخیص داد. امروزه پودر برگ آویشن را می‌توان در مغازه‌ها به صورت بسته‌بندی شده به راحتی یافت.