به نوشته نیوزویک پژوهشگران در این بررسی که بر روی کودکان متولدشده در سال ۱۹۳۶ در اسکاتلند انجام شد، نتایج آزمون ضریب هوشی انجام‌شده در ۱۱ سالگی را با سوابق مرگ این افراد در طول ۶۸ سال بعدی مقایسه کردند.
نتایج این بررسی که در ژورنال BMJ منتشر شده است، نشان داد که بزرگ‌سالان که در آزمون ضریب هوشی دوران کودکی‌شان نمره بالاتری گرفته‌اند نسبت به بزرگ‌سالان با ضریب هوشی پایین‌تر با احتمال بیشتری طول عمر درازتری داشته‌اند.
این پژوهشگران از دانشگاه‌های ادینبورو، آکسفورد و یونیورسیتی کالج لندن پس از در نظر گرفتن سایر عوامل اجتماعی- اقتصادی و رفتاری مؤثر، به این نتیجه رسیدند که نمره‌های بالاتر در آزمون ضریب هوشی با کاهش خطر مرگ به علت بیماری قلبی، بیماری تنفسی، سرطان معده و سرطان ریه تا ۷۹ سالگی همراهی دارد.
برای مثال بر اساس یافته‌‌های این دانشمندان فردی با ضریب هوشی ۱۱۵ نسبت به فرد با ضریب هوشی ۱۰۰ در دوران کودکی با احتمال ۲۸ درصد بیشتر ممکن است تا ۷۶ سالگی زنده بماند.
دریافتند این افراد به ازای هر ۱۵ نمره اضافی در آزمون ضریب هوشی در دوران کودکی، با احتمال ۲۸ درصد کمتر در معرض خطر مرگ ناشی از بیماری تنفسی، با احتمال ۲۵ درصد کمتر در معرض مرگ ناشی از بیماری رگ‌های کورونری قلب و با احتمال ۲۴ درصد کمتر در معرض مرگ ناشی از سکته مغزی هستند. این ۱۵ نمره اضافی در آزمون ضریب هوشی با کاهش ۲۴ درصدی احتمال مرگ به علت سکته مغزی، کاهش ۱۵ درصدی مرگ به علت سرطان مثانه و کاهش ۱۱ درصد مرگ به علت سرطان روده بزرگ همراهی داشت.
این دانشمندان نتوانستند دقیقاً تعیین کنند چرا افراد با ضریب هوشی بالاتر طول عمر بیشتری دارند، اما یک نظریه دراین‌باره این است که فرصت‌های تحصیلی، گزینه‌های سبک زندگی، نبود نسبی محرومیت و عوامل ژنتیکی ممکن است در این مورد تأثیرگذار باشند.