همشهری آنلاین- زهرا کریمی: صعود از دیواره یخ از عهده هرکسی برنمی آید، اما قاسمی از جمله دختران موفق این رشته ورزشی است. او و همسرش دوش به دوش هم علاوه بر پذیرش مسئولیت های زندگی مشترک، چشم امید به کسب موفقیت های درخشان در آینده دوخته اند. این زوج ورزشکار درباره مشکلات این رشته ورزشی و نبود امکانات و خدمات حرف های زیادی برای گفتن دارند.
قهرمانی، میوه موفقیت سال ها تلاشم
قاسمی سر طناب بلند را می گیرد و با رعایت اصول فنی آن را به هم می پیچد. در پاسخ به سؤال ما که تهران معمولاً ۳ماه فصل زمستان در کوهستان برف و یخ دارد و رشته یخ نوردی از ورزش های کم برخوردار از نظر امکانات به خصوص برای بانوان است، چرا برای ورزش حرفه ای انتخابش کرده می گوید: «همه خانواده ام اهل کوهنوردی هستند. خیلی سال پیش به واسطه دوستی مان با طبیعت از دره هملون در منطقه میگون دیدن کردیم. خیلی برایم جذاب به نظر آمد. جذابیت ورزش و تلاش ورزشکاران موجب شد تا هر پنجشنبه سری به این دره بزنیم و از نزدیک برای ساعت ها به تماشا بنشینیم و بعد از ۳سال با کمک مدرسه یخ نوردی میگون و به امانت گرفتن لوازم در کلاس های آموزشی شرکت کردم. تماشای این ورزش و تصور صعود در ذهن آنقدر تمرین شده بود که وقتی کار عملی را شروع کردم به دختر بودنم فکر نمی کردم و فقط به این فکر بودم که مثل بقیه باید این صعود را به سرانجام برسانم.»
زندگی با چالش های زندگی مشترک و دیواره یخ
این زوج جوان برای دستیابی به موفقیت بارها طعم شکست را چشیده اند و حالا ارزش و قدر همه تلاش هایشان را می دانند. آنان یکی از بزرگترین اتفاق های زندگی شان را آشنایی با یکدیگر می دانند. پای حرف که به زندگی مشترک و انتخاب همسر ورزشی به میان می آید عبدالوند می گوید: «ورزش یخ نوردی یک ورزش چالشی است. من و همسرم هر دو اهل چالش هستیم. تشکیل زندگی هم نوعی دیگر از چالش است. ما در ابتدای زندگی مشترک عهدی بستیم تا هر دو چالش را با کمک همدیگر دنبال کنیم. سال۱۳۹۴ در آزمون ورودی مدرسه سنگ نوردی با هم آشنا شدیم. اکنون تنها زوج یخ نوردی هستیم که بلندترین آبشار یخی و طبیعی ایران (آبشار نوار ) در منطقه هراز را با کمک هم در شرایط سخت صعود کردیم. نگاه ما به زندگی مثل همین آبشار است که باید ۲نفری مشکلات و موانع را کنار بگذاریم تا به ایده آل ها و اهدافمان برسیم.»
ورزشکاران نیازمند امکانات مناسب هستند
حضور این زوج در مسابقات کشوری و آسیایی در یک تابلوی چوبی به چشم می خورد. وقتی حرف از رسیدن به موفقیت ها و کسب مقام ها می شود عبدالوند می گوید: «بیشتر این مدال ها برای آلاله است چون او نسبت به من در رشته یخ نوردی پیشکسوت تر است. هر کدام از ما با مشکلات متعددی برای کسب این مدال ها مواجه بوده ایم، اما دست از تلاش برنداشتیم. نبود سالن های تمرین در نزدیکی خانه از مشکلات ما پایتخت نشینان است. متأسفانه همیشه این مشکل ما و حتی سایر ورزشکاران به خصوص بانوان است. برای تمرین باید از تهران تا میگون برویم و اگر نخواهیم این مسیر طولانی را طی کنیم باید به سایت داخل سالنی پلور یا دیهیم برویم. اما شرایط و استاندارهای هملون در منطقه میگون با دیواره مصنوعی در سالن های سرپوشیده فرق می کند. از سوی دیگر قیمت لوازم فنی ورزشی سرسام آور است. امیدوارم هزینه ورود به سالن های ورزشی و قیمت لوازم، ارزان و به زودی سایت های آموزشی متعدد یخ نوردی در تهران ساخته شود. طی روزهای اخیر که مسابقات آسیایی یخ نوردی به میزبانی تهران برگزار شد، تنها سالن تمرینی ورزشکاران تهران به دلیل مشکلات اداری و ...تعطیل شد و بسیاری از ورزشکاران در اوج تمرینات خود از داشتن سالن ورزشی محروم شدند و آسیب بزرگی به این ورزش وارد شد.»
بانوان رشته یخ نوردی محدودیت دارند
قاسمی تبر و طناب ها را در کیسه می گذارد و در ادامه صحبت های همسرش از دغدغه های بانوان در این ورزش می گوید: «سال۱۳۸۲ وارد این رشته شدم و از سال۱۳۹۴ تا سال۱۳۹۷ عضو تیم ملی بودم. اکنون مربی یخ و برف و سنگ نوردی هستم و همزمان با حضور در مسابقات، در حوزه مربیگری هم پیگیر بودم. مشکلی که به عنوان یک قهرمان در رشته یخ نوردی با آن مواجه هستم محدودیت های بانوان در رشته های یخ نوردی و اعزام آنها به مسابقات است. این سال ها همیشه به علت نبود حمایت های مالی، من و هم تیمی هایم نتوانسته ایم در مسابقات شرکت کنیم.»