همشهری آنلاین-شهره کیانوش راد: مهران در برنامه‌های نمایشی، موسیقی و شعرخوانی هم فعالیت دارد. «مولود ابراهیمی» مادر مهران معتقد است که خانواده‌ها می‌توانند نقش پررنگی در تغییر نگاه جامعه نسبت به مبتلایان سندرم داون داشته باشند. ابراهیمی درگفت‌وگو با مهران قندهاری همراه ما بود.
کارهای شخصی‌اش را انجام می‌دهد، در خرید خانه کمک می‌کند و برای رفتن به برخی مسیرها از مترو و بی.آر.تی استفاده می‌کند. مهران چند مدال طلا هم در مسابقات وزنه‌برداری و شنا کسب کرده است. او این موفقیت‌ها را مرهون تلاش‌های والدینش می‌داند: «همیشه مادر و پدر را کنار خود دیده‌ام. وجود آنها موجب اعتماد به نفس من برای شرکت در مسابقات است. پدرم بهترین مربی برای تمرین‌های ورزشی‌ام بوده و با همراهی مادرم توانسته‌ام در زمینه تئاتر فعالیت کنم.»
ورزش حرفه‌ای و کسب مدال
مهران، مدال‌های طلا را در دست می‌گیرد و به آنها اشاره می‌کند. 22 مدال حاصل تلاش او برای شرکت در مسابقات وزنه‌برداری و شنا در داخل و خارج از کشور است. سال‌هایی را که مدال کسب کرده، ردیف می‌کند: «سال 1387 مسابقات ابوظبی، سال 1388 مسابقات سوریه، سال 1391 مسابقات لبنان، سال 1394 مسابقات امریکا و...» مادر می‌گوید: «اینها بخشی از موفقیت‌های مهران است. او از سال 1385 ورزش حرفه‌ای را شروع کرد. ابتدا برای مسابقات وزنه‌برداری انتخاب شد و توانست 5 طلا در رشته وزنه‌برداری کسب کند. اما بعد از چند سال با توجه به توان جسمی مهران تصمیم گرفتیم تمرین در رشته شنا را ادامه دهد. البته مهران از همان کودکی همراه پدر و برادرهایش به استخر می‌رفت و شناگر خوبی بود و بعد از وزنه‌برداری با تشویق و آموزش‌های پدرش توانست به‌صورت حرفه‌ای این رشته ورزشی را دنبال کند. نتیجه تلاش‌های او در رشته شنا کسب 7 مدال طلا در مسابقات داخلی و خارج کشور است.»
مستعد یادگیری
مولود خانم کودکان مبتلا به سندرم داون را مستعد یادگیری مهارت‌های مختلف می‌داند و معتقد است که آگاهی خانواده‌ها در رشد شخصیت این افراد بسیار مؤثر است. او که با راه‌اندازی مرکز مشاوره به دنبال راهی برای انتقال تجربیاتش به خانواده‌های دیگر بوده است می‌گوید: «همان سال اول تولد مهران متوجه بیماری‌اش شدم. مهران فرزند اول بود. هیچ شناختی از این بیماری نداشتم. پزشک متخصص اطفال موضوع بیماری پسرم را به من گفت و تأکید کرد تمام آموزش‌هایی را که لازم است به او یاد بدهم وکاری به حرف و نگاه مردم نداشته باشم. گفت نباید به دلیل اینکه مهران به سندرم داون مبتلاست از یادگیری مهارت‌های فردی و اجتماعی دور بماند.»
جملاتی که پزشک مهران توصیه کرده بود چراغی پیش روی مادر و پدرش باز کرد. ابراهیمی می‌گوید: «از همان روز مطالعه و تحقیق درباره سندرم داون را شروع کردم تا با توانایی‌های آنان آشنا شوم و بدانم چگونه باید با مهران رفتار کنم. مهران از هوش بالایی برخوردار بود و برای یادگیری تلاش می‌کرد. سال 1385 از طریق تلویزیون با کانون سندرم داون آشنا شدم و توانستم از طریق این مرکز با مشاوران و خانواده‌هایی که فرزندان مبتلا به سندرم داون داشتند ارتباط بیشتری بگیرم. مهران از طریق این کانون و با معرفی کارشناسان المپیک برای مسابقات وزنه‌برداری انتخاب و معرفی شد.»
آموزش مهارت‌های فردی
آموزش مهارت‌ها به کودکان سندرم داون نیازمند صبر و حوصله خانواده‌هاست. ابراهیمی که مدرک کارشناس روان‌شناسی دارد، کلینیکی را برای مبتلایان به سندرم داون راه‌اندازی کرده است. او اکنون به‌عنوان مشاور روان‌شناس تئاتر، برای بچه‌های استثتنایی فعالیت می‌کند و از راه هنر، مهارت‌های فردی و اجتماعی را به این کودکان و نوجوانان آموزش می‌دهد. همچنین در مرکز مشاوره، کارشناسان راه‌های کنترل خشم و یادگیری مهارت به افراد مبتلا به سندرم داون را به خانواده‌ها آموزش می‌دهند. ابراهیمی می گوید: «6 ماه همراه مهران با مترو یا بی.آر.تی مسیرهایی که نیاز بود را می‌رفتم تا استفاده از وسایل نقلیه عمومی را به او آموزش دهم. اکنون مهران می‌تواند به تنهایی از مترو و بی.آر.تی استفاده کند و با علائم راهنمایی و رانندگی آشناست. کودکان مبتلا به سندرم داون مانند همه کودکان آسیب‌پذیر هستند. بنابراین چگونگی محافظت شخصی در برابر ناهنجاری‌های اجتماعی را باید آموزش ببینند تا با حضور در جامعه خطری آنها را تهدید نکند. همیشه حرف پزشک او در دوران کودکی‌اش را به یاد دارم که گفت: هر مهارتی را که لازم است به او آموزش بده.»
سندرم عشق
یکی از بهترین رویدادهای سال 1398 آشنایی با مادر پرتلاشی بود که برای آموزش فرزند مبتلا به سندرم داون تلاش می‌کرد. او با مراجعه به شهرداری ناحیه، درخواست بروشور آموزشی علائم ترافیک داشت. با امانت دادن تابلوی علائم ترافیکی زمینه‌ای برای آشنایی و همکاری ما ایجاد شد. با توجه به ظرفیت‌های شهرداری ناحیه 7 بچه‌های سندرم داون را که در مرکز مشاوره زیر نظر مولود ابراهیمی آموزش دیده بودند به یکی از خانه‌های سالمندان دعوت کردیم. جشنی با کمک بچه‌های سندرم داون برای سالمندان، برگزار و فضای بسیار شادی در خانه سالمندان ایجاد شد. با توجه به توانایی‌های بچه‌ها در تمامی برنامه‌های فرهنگی، ورزشی و تفریحی که در محله‌های ناحیه 7 منطقه یک برگزار شد، آنها حضوری پر رنگ دارند تا از این راه توانایی‌ها و مهارت‌های خود را به نمایش بگذارند. سندرم داون بیماری ژنتیکی است که به دلیل افزایش تعدادی کامل یا نسبی در کروموزم ۲۱ به وجود می‌آید. این بیماری دارای علائم مختلف از جمله ناهنجاری‌های عمده یا خفیف در ساختار یا عملکرد ارگان‌هاست. مبتلایان به سندرم داون مشکلاتی در زمینه یادگیری دارند اما تجربه نشان داده است که از راه آموزش توانایی بسیاری از مهارت‌ها را دارند. یکی از دغدغه‌های اصلی مربیان و خانواده‌های این عزیزان، نبود امکان اشتغال آنهاست. ورود این افراد به بازار می‌تواند بخشی از دغدغه‌های خانواده‌ها را کاهش دهد. محقق شدن این مهم نیازمند وجود زیرساخت‌ها و حمایت‌های منابع دولتی به‌خصوص شهرداری و حتی کمک‌های مردمی است. به امید آنکه در آینده‌ای نه چندان دور با کمک معاونت اجتماعی شهرداری منطقه یک، شاهد حل بزرگ‌ترین دغدغه بچه‌های سندرم داون که من آنها را سندرم عشق می‌نامم باشیم.
خانواده‌ها صبور باشند
مادر مهران درباره تجربه‌های شخصی‌اش می‌گوید: « خانواده‌ها در تغییر نگاه جامعه نسبت به مبتلایان به سندرم داون نقش دارند. گاهی که مهران را برای خرید به بیرون می‌فرستادم متوجه می‌شدم فروشنده برخورد نامناسب یا گرانفروشی می‌کرد. حساب و کتاب قیمت‌ها را به او آموزش دادم و گفتم نباید اجازه دهد حقش پایمال شود. احترام اجتماعی در رشد شخصیت این افراد اهمیت بسیاری دارد. اگر خانواده‌ها به این بچه‌ها بی‌احترامی کنند به‌طور قطع در نوع نگاه اطرافیان تأثیرگذار خواهد بود. باید توانایی‌های آنها را باور کنند و در آموزش صبور باشند.