زهرا کریمی-همشهری آنلاین: او خود را مادر همه پسرانی می داند که از ویژگی سندرم داون رنج می برند. پسر ۲۸ ساله ای دارد که مبتلا به سندروم داون است و تجربه او دلیل تغییر نگاه او به این افراد شده. «فرح هاشمی» انجمنی را برای پسران مبتلا به سندروم داون با همراهی ساکنان مجتمع راه اندازی کرده است به نام انجمن «نور آسمانی» که در آن برای تقویت توانایی این پسران کارگاه های آموزشی مختلفی را برگزار می کند.
نوع دیگری به آنها نگاه کنیم
رضا، ساسان و تک تک پسران همراه خانواده هایشان از ساعت ۹ صبح به بعد به مجتمع طاق کسری می آیند. همین که هاشمی در را برای آنها باز می کند لبخند بر لبان پسران می نشیند. بلند سلام می دهند و وارد کارگاه می شوند. او درباره علاقه آنها به آموزش می گوید: «اینجا به ۱۰ پسر ۲۵ تا ۳۵ ساله آموزش می دهم. آموزش هایی که برحسب توانایی ها و علاقه آنهاست. یکی از پسرانم توانایی عجیبی در نقاشی کشیدن روی سنگ دارد، یکی شناگر خوبی است، پسر دیگرم صدای خوبی برای سرود و آواز دارد و... بالاخره اینکه هر کدام با توجه به علاقه و توانایی در کارگاه ها گل سرسبد هستند و گاهی با هم رقابت هم دارند. » او از توانایی این افراد در جامعه می گوید: « به تازگی با مؤسسه نیکوکاری نوید صلح همکاری می کنیم. این مؤسسه در حوزه لباس معلولان فعالیت می کند و دراین باره نوآوری هایی را انجام می دهد. پسران من در مراسم نمایش لباس های این مؤسسه حضور می یابند که تأثیر شگرفی در ارتباطات پسرانم با سایر مردم و تغییر نوع نگاه شهروندان به آنان داشته است. »
قدردانی از همراهی همسایه ها
«سینا» پسر فرح خانم گهگاهی از پسران داخل کارگاه جدا می شود. روبه روی مادرش می ایستد. به صورت مادرش خیره می شود. نگاهش را به نگاه مادر گره می زند. دست مادرش را می بوسد و اندکی بعد می رود. هاشمی با انرژی مضاعفی که از پسرش گرفته است می گوید: «سینا در زندگی ام نور آسمانی بود. ۲۸ سال پیش وقتی او قدم به زندگی من و همسرم گذاشت مسیر سبزی پیش روی ما باز شد. قبلاَ او را به کلاس های گفتاردرمانی و سایر کلاس های آموزشی می بردم اما ۲ سال پیش تصمیم گرفتم خودم برای این آموزش ها به صورت خصوصی وقت بگذارم. یکی دو کوچه این طرف تر و آن طرف تر در محله اقدسیه ۲ پسر دیگر مانند او بودند؛ آنها را هم به خانه، پیش سینا آوردم و به مرور خانواده های دیگر و پسران دیگر به من معرفی شدند. وقتی رفت و آمدها و برنامه ریزی برای آموزش آنها ماه به ماه و روز به روز بیشتر شد همسایه ها این فضا را در پارکینگ به ما پیشنهاد دادند. از زمانی که راه اندازی انجمن را پیشنهاد داده ام تا به امروز حضور و کمک های خیران و نیکوکاران قابل قدردانی بوده است. برای کارگاه نقاشی خانم نازیلا علیزایی و برای کارگاه روانشناسی خانم المیرا احمدنژاد که هر دو از ساکنان ساختمان هستند با من همراه شده اند. »
آموزش مهارت های مختلف
معلم موسیقی که از راه می رسد پسران شروع به تمرین با او می کنند. هاشمی هر چند وقت یک بار سری به به کارگاه می زند. می گوید: «بیشتر مربیان فی سبیل الله با ما همکاری دارند. خوشبختانه آنها هم نگاهی مانند من به این قشر از افراد جامعه دارند. رسیدن به چنین نگاه واحدی در جامعه زمانبر است و ما نیاز به افراد متخصص زیادی در این زمینه داریم. » او می افزاید:«در مجتمع امکاناتی مثل استخر و سونا داریم. اما هنوز مربی مناسبی برای آموزش شنا به آنها پیدا نکرده ام. افرادی که با ما همراه می شوند عاشق هستند و من دنبال عاشق ها هستم. برخی افراد بر این باورند که افراد مبتلا به سندروم داون قادر به شنا کردن نیستند در صورتی که الان سینا، پسرم می تواند شنا کند. چون بر آموزش ها و تکرار و تمرین تأکید فراوان داشتم. برحسب تجربه چند ساله ام درباره این عزیزان می گویم که آنها برای کسب هر مهارتی باید آن را به صورت منظم تمرین کنند و تکرار برای آنها نتیجه بخش می شود. نباید از کنار این افراد و توانایی هایشان بی مسئولیت بگذریم. ما نسبت به توانایی های بالقوه آنها مسئول هستیم. این پسران می توانند از سنین کودکی مهارت های مختلفی را بیاموزند. آنها می توانند مانند سایر افراد جامعه کسب و کار داشته باشند و درآمدزایی کنند. باید به آنها مهارت خواندن، نوشتن، رفتار اجتماعی، زبان های مختلف، هنرهای متنوع و تکلم را آموزش دهیم. اما متأسفانه این افراد به دلیل بی توجهی های ما معمولاَ به افسردگی دچار می شوند. برای دستیابی به این اهداف باید به آنها اهمیت داد و این هدف دیگر انجمن است. »
برگزاری تورهای گردشگری یک روزه
کارگاه موسیقی که تمام می شود همه پسران به سمت اتاق هاشمی می آیند. فرح خانم آنها را به صرف کیک و کلوچه دعوت می کند و کنار آنها می نشیند. مادری با پسرش که او هم مبتلا به سندروم داون است وارد می شوند. پسران با پسر تازه وارد دست می دهند، احوالپرسی می کنند و از او دعوت می کنند که دور میز پیش آنها بنشیند و چای و کیک بخورد. هاشمی توضیح می دهد: «انجمن و مرکز توانبخشی برای این بچه ها در جنوب، مرکز، شمال غرب، شرق و غرب تهران وجود دارد ولی در شمال شرق تهران چنین مرکزی برای نگهداری از آنها نبود. از ۲ سال پیش که من فعالیتم را شروع کردم تاکنون ۱۰ پسر در حال آموزش هستند. ۵ نفر دیگر هم معرفی شده اند که در حال بررسی ابعاد مختلف بچه ها از نظر روحی، جسمی و توانایی هایشان هستیم. »
هاشمی می گوید که یکی دیگر از برنامه های اجرایی، تورهای یک روزه در تهران است: «بچه ها را به مجموعه های گردشگری، کافه، رستوران، تماشای فیلم و تئاتر یا به پاساژهای بزرگ می بریم. اینطوری آنها در جامعه حضور می یابند و با مردم ارتباط برقرار می کنند. مردم هم با دیدن آنها در شهر با روحیات آنها آشنا می شوند. امیدوارم همه دست در دست هم کمک کنیم تا این افراد از زندگی شان لذت ببرند. به امید چنین روزی برای پسرانم دست از تلاش برنمی دارم. »
نظر شما