همشهری آنلاین _ مریم باقرپور: برای همین بر اساس‌بند ۵۰ قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران، حفاظت از محیط‌زیست یک وظیفه عمومی تلقی می‌شود و همه گروه‌های جامعه در مقابل آن مسئولند.
پس لازم است همه با هم در حفاظت از محیط‌زیست تلاش کنیم و در این میان، شرط ضروری برای تدارک هر تغییری، بهبود وضع محیط‌زیست جمعی است. گرچه متأسفانه اغلب مردم منتظر برنامه‌های مسئولان هستند، بدون اینکه خود به فکر ساختن یک محیط‌زیست زیبا مانند بسیاری از کشورهای توسعه‌یافته باشند، درحالی‌که توسعه محیط‌زیست به همراهی و همدلی همه ساکنان نیاز دارد.
در پهنه غربی پایتخت هم فضاهای سبز وگونه‌های گیاهی زیادی مانند پارک‌های جنگلی «چیتگر» و «کوهسار»، بوستان‌های «جوانمردان» و «آبشار» و... وجود دارد که نیاز به توجه دارند، چون این میراث سبز باید برای آیندگان هم باقی بماند و در این میان، تنها مسئولان شهری عهده‌دار نگهداری این فضاها نیستند. از طرفی، همیشه لازم نیست که مشارکت در چارچوب سازمان‌ها و تشکل‌ها صورت بگیرد.
البته سازمان‌های و تشکل‌های مردمی آن را نهادینه می‌کنند. نمونه این تشکل‌ها وگاه گروه‌های مردمی در برخی محدوده‌های غربی پایتخت، کم نیست و خوشبختانه در برخی محله‌ها شاهد فعالیت‌های قابل توجهی هستیم که نمونه آن در محله «اکباتان» و شهرک «دانشگاه» است. چون اهالی توانسته‌اند در کنار هم برای افزایش زیبایی در محله و نگهداری از فضای سبز خود راهکارهای ساده‌ایی ارائه دهند. گرچه شهرداری هم با برنامه‌های آموزشی و خدماتی با این شهروندان همراه است. اما نباید فراموش کرد که اگر مردم بخواهند، می‌توانند محیط‌زیست را سالم نگه دارند و از آلوده کردن و تخریب آن جلوگیری کنند. این تنها راهی است که مردم در انتخاب آن آزادند وگرنه هیچ دولتی به تنهایی نمی‌تواند محیط‌زیست را پاکیزه نگه دارد.