همشهری محله _ سروش جنابی / دبیر تحریریه:با ارادتی همیشگی به ساحت پر برکت سرور شهیدان، محرمی متفاوت از سالهای گذشته را تجربه می کنیم همراه با آزمونی که ملت ایران بارها مانند آن را آزموده و هر نوبت روسپید به فردا قدم گذاشته است. مطالب این شماره بازتاب همین معناست.
*این هفته به مناسبت روز پزشک به بیمارستان لولاگر رفتیم و به پاس قدردانی از زحمات شبانه‌روزی کادر درمانی بیماران کرونایی پای صحبت‌هایشان نشستیم. وقتی از دشواری شغلشان می‌پرسیدیم از روزهای طاقت‌فرسا و غمبار اوج بیماری می‌گفتند، اما هیچ‌کدام منتی بر مردم نداشتند و حضور بی‌وقفه در محیط خطرناک بیمارستانی را جزئی از طبیعت شغلشان تلقی می‌کردند. نکته قابل تأمل اینکه کادر درمان بیشترین دشواری این روزها را هنگام مراجعه به خانه با احتمال ناقل بودن و مبتلا کردن همسر و فرزندان می‌دانستند. این اظهارنظر در کنار خستگی و فرسودگی مراقبت و درمان بیماران پرتعداد کرونایی، بیانگر حجم فشار روحی سنگین و خردکننده‌ای است که این عزیزان متحمل شده و می‌شوند. این سپیدپوشان هیچ انتظاری از مردم ندارند جز یک درخواست: رعایت دستورالعمل‌های اعلامی. خدا نگهدارشان باشد.
*شاید در روزگار کرونایی که روابط اجتماعی و به تبع آن، شکل عزاداری‌ها دچار تغییر شده، نوع نذری دادن‌ها هم تغییر کند. چه آنکه پیش از این در بحبوحه بیماری، وقتی در دنیای متمدن به دنبال غارت سوپرمارکت‌ها بودند، مردم ما به حمایت از نیازمندان و خسارت‌دیدگان کرونا برخاستند. به دنبال راه‌اندازی پویش نذر ماسک از سوی همکارانمان در تحریریه همشهری محله و در پی اعلام آمادگی هیئت‌ها و اشخاص برای تقدیم نذری‌ها به مؤسسات خیریه و نیازمندان، با تعدادی از خیریه‌های شاخص پهنه مرکزی تماس گرفتیم و آنها نیازمندی‌های خود را به همراه مسیرهای تماس اعلام کردند. مسئول یکی از این مراکز با تشکر از ابراز محبت مردم بحق توصیه می‌کرد که بهتر و مفیدتر است که قبل از ارسال هرگونه نذری حتماً نیازسنجی از سوی همشهریان صورت گیرد تا اسراف و تبذیری رخ ندهد؛ چرا که امکان دارد مثلاً مواد غذایی خشک یا کالای مصرفی یا پول نقد کارسازی مناسب‌تری به جای چند پرس غذا برای مراکز مزبور داشته باشد.
*برخی چنان در برابر رعایت پروتکل‌های عزاداری موضع گرفته‌اند که تو گویی ملت ایران تاکنون شرایط ویژه و بحرانی از سر نگذرانده‌اند و با اصول سازگاری و عبور از بحران بیگانه‌اند. در دوره پهلوی اول و بگیر و ببندهای رضاخانی، وقتی برپایی هرگونه عزاداری حسینی ممنوع اعلام شد، هیچ از عشق مردم به اهل بیت کاسته نشد، بلکه با هوشمندی ساعات عزاداری را به وقت سحر موکول کردند که تا طلوع آفتاب و برخاستن گزمه و پاسبان و قزاق، مراسم تمام شود. بعدها این مراسم به عزاداری بین‌الطلوعین مشهور شد. رزمندگان ما در طول دفاع مقدس، جبهه‌ها را دهه اول محرم به قصد شهر و محله خود برای حضور در هیئت‌های محلی ترک نمی‌کردند. می‌ماندند و هر یک به روشی در این ایام عزا و ماتم می‌گرفتند؛ از قرائت زیارت عاشورا در خلوت بیابان تا زمزمه نوحه‌های قدیمی در جمع دو سه نفره سنگر... فقط همین؛ چون شور و شعور یگانه بود.
در اوضاع و احوال بیمارستان‌ها که ذکرش رفت، پروتکل‌هایی ابلاغ و پیشنهادهایی ارائه شده؛ از جمله عزاداری خانوادگی، اعطای نذری‌ها به نیازمندان و خیریه‌ها در قالب کمک‌های مؤمنانه و برگزاری مراسم در فضای باز با فاصله‌گذاری و پوشیدن ماسک. حکم صادر شده و گریزی از آن نیست. هرگونه خودبینی و اغوائات محفلی و کوته‌نگر خسارت‌بار خواهد بود. همان‌گونه که گفته شد، تاریخ، ارادتمندی ایرانیان به اهل بیت به‌ویژه حضرت اباعبدالله(ع) را تحت هر شرایطی حتی در روزهای سخت گواهی می‌دهد:
ما را سری است با تو که گر خلق روزگار/ دشمن شوند و سر برود هم بر آن سریم