همشهری آنلاین _ مریم باقرپور: امامزاده‌های «حمیده خاتون» (س) و «جعفر» (ع) که فرزندان امام «موسی کاظم» (ع) هستند، در این محله واقع شده‌اند. قدمت روستای باغ‌فیض با توجه به درخت «توت» که در میدان اصلی آن قرار دارد و اهالی قدیم باغ فیض آن را به نام درخت حضرت «ابوالفضل» (ع) می‌شناسند، بیش از ۷۰۰ سال تخمین زده می‌شود. باغ‌فیض در گذشته‌های دور روستایی سرسبز بود که از درخت‌های انار، انجیر، گردو، خرمالو، گیلاس، توت و زردآلو تا سیب‌زمینی، هویج، لوبیا سبز و گوجه‌فرنگی در باغ‌های زیبای آن کشت می‌شد.
آب این مزارع هم از یک رشته قنات معروف به «آب گوارا» که در شمال‌غربی دهکده قرار داشت، تأمین می‌شد. پیش از پیروزی انقلاب اسلامی ایران، روستای باغ‌فیض نزدیک به ۲۷۰ خانوار جمعیت داشت و سکونت‌گاه اصلی ساکنانش در محل کنونی مجتمع تجاری «تیراژه»، به نام «شاهک» بود و اهالی آن، زمین‌هایی داشتند که محدوده باغ‌فیض را شامل می‌شد. به مرور زمان این روستا گسترش یافت و مردم برای زندگی به این محله آمدند. ساختار روستایی باغ‌فیض در دهه ۳۰ از بین رفت و کم‌کم به محله‌ای شهری تبدیل شد. این روند تغییر شهری از دهه ۳۰ تا اوایل دهه ۸۰ با سرعت یکنواختی ادامه‌دار بود. از این بازه ۵۰ ساله تغییرات بافت شهری باغ فیض، اکنون بخش اندکی باقی مانده است.