همشهری آنلاین _ بهاره خسروی: تا قبل از این دوره برای پذیرایی از مردم در غذاخوری‌ها استفاده از میز و صندلی اجباری نبود. مردم در فضایی سنتی اغلب روی زمین می‌نشستند. مرحوم «جعفر شهری» در جلد یکم کتاب «تهران قدیم» در این‌باره می‌نویسد: «این دکان‌ها، چه بزرگ و کوچک، دورتادورشان به‌اندازه یک ذره بلندتر از زمین سکوبندی شده و بالا آمده بود که روی آن حصیر یا نمد یا قالیچه گسترده و مشتری را روی آن می‌نشاندند تا با کفش روی فرش نرفته آن را آلوده و کثیف نکند.
زیر این سکوها طاق‌بندی‌هایی ساخته شده بود که کفش‌های مشتری‌ها در آنها گذاشته می‌شدند.» شهری در بخش دیگر این کتاب به فضای دکان‌های چلویی اشاره دارد: «معمولاً وسط این دست دکان‌ها، حوض آب با کاشیکاری کوچکی برای زینت و شستن دست مشتری‌ها وجود داشت. دیوارهای آن تا قد یک آدم با کاشی‌های بزرگ عکس‌برجسته کاشی‌چسبانی شده بود و هر صبح برای جلا و جلوه با پارچه روغنی روی آن دستمال‌تر می‌کشیدند. بالای این کاشیکاری‌ها تابلوها و پرده نقاشی‌های جور و واجور قلمکار کوبیده و طاقچه‌های چوبی بود که شیشه‌نیزه‌ای‌های شربت‌آلات بر روی آن چیده شده بود. عقب دکان بساط و کوره کاشیکاری‌شده و دیگ و دیگچه‌های پلو، چلو و خورش و عقب آن انبار سوخت و اجاق و خود آشپزخانه که در آنجا غذا پخته و حاضر شده برای فروش جلو بساط می‌آمد.»