همهشری آنلاین _ مریم باقرپور: اهالی قدیمی در سولقان هنوز با واژه‌ها و کلماتی با همدیگر حرف می‌زنند که اساس زبان و ارتباطات اجتماعی‌شان را تشکیل می‌دهد. برای مثال در این روستا «آو» یعنی آب. «آو رُو بالانِه» یعنی آب را ببند. «نگُم» در واقع قارچ درخت هلو را می‌گویند که به‌صورت شیره‌های چسبناک در تنه درخت ظاهر می‌شود. «آجِیش» مورمور شدن بدن را می‌گویند.
«آرتُو» معجون توت خشک سفید و مغز گردو است و «آییز» گردش مرغ و خروس در باغچه و حیاط را می‌گویند. هم‌چنین «آغُور کدِی» یعنی کجا می‌خواهی بروی؟. البته تعداد این واژه‌ها بسیار است و به گفته ساکنان قدیمی، این واژگان بر اساس ریشه کلمه، جایگاه و صوت‌های به کار گرفته شده، آهنگ و معانی ویژه‌ای دارد. در واقع سولقانی‌ها بر این باورند زبان محلی آنها یکی از افتخارات و سندی بر هویت و اصالت فرهنگ محلی و قومی است و نباید گمان کرد که این کلمات بی‌ارزش، بی‌معنا و فاقد هویت هستند.