این مجموعه ورزشی تاریخچه خواندنی دارد که مرور آن خالی از لطف نیست. به گفته اهالی، در سال‌های دور، فضای فعلی ورزشگاه آیت‌الله سعیدی، یخچال بزرگی بوده که نیاز اهالی را در فصل گرما و سرما فراهم می‌کرده‌است. ماجرا به سال‌های دور برمی‌گردد. ۷۰ ـ ۸۰ سال پیش که اثری از بزرگراه شهید محلاتی نبود و آنچه به چشم می‌آمد زمین‌های بایر بود و خانه‌های کلنگی. یخچال بنای وسیعی بوده با دیوارهای بلند که از قرار معلوم به ۷ـ ۸متر هم می‌رسیده است. با زمین گودی به عمق ۳ متر. سقف یخچال کله‌قندی و ضربی بوده و معماری بی‌نظیرش به گونه‌ای بوده که همه وقت سال در آن یخ پیدا می‌شده‌است.
«محمد کاظمی» یکی از قدیمی‌های محله تعریف می‌کند: «یخچال نگهبانی داشت که مانع از ریخته شدن زباله در آب آن می‌شد و برای این کار پول می‌گرفت. زمستان آب قنات وارد گودال شده و یخ می‌بست. ساختار آن به گونه‌ای بود که یخ را تا فصل تابستان در خود نگه می‌داشت. هر فرد هم یخ می‌خواست مرد نگهبان با میله بلندی که وسیله کارش بود یخ را می‌شکست و در ازای وجهی یخ را می‌فروخت. بعد از گسترش شهرنشینی و شلوغ شدن محله، آب قنات خود به خود قطع شد و یخچال کم‌کم از رونق افتاد. تا جایی که در یخچال یخی وجود نداشت و فقط بستنی‌فروش‌ها برای سرد نگهداشتن بستنی گاری خود را در آنجا نگه می‌داشتند. به مرور زمان بنای یخچال به مخروبه تبدیل شد و معتادان از فضای دنج آن برای مصرف موادمخدر استفاده می‌کردند تا اینکه اهالی تصمیم به تخریب آن گرفتند. این در حالی بود که یخچال در دهه ۵۰ به ثبت ملی رسیده بود.»
با تخریب یخچال زمین وسیعی ایجاد شد که جمعی از ورزشکاران محله که در رأس آنها برادران شمس، علی پروین، ضیاء عربشاهی و شاهرخ بیانی آن را به زمین بازی تبدیل کردند. مدتی بعد زمین بازی جای خود را به ورزشگاه آیت‌الله سعیدی داد که در حال حاضر یکی از بزرگ‌ترین مجموعه‌های ورزشی منطقه به شمار می‌آید.