همشهری آنلاین_مژگان محرابی: نه سردر دارد و نه نشانی از سینما بودن، بنابراین تا کسی درباره آن حرفی نزند، رهگذران و تازه واردهای محله باورشان نمی‌شود اینجا روزی سینما و مجموعه‌ای پر رفت‌وآمد بوده است. به گفته همسایگان، سال تأسیس آن به دهه ۴۰ و ۵۰ برمی‌گردد. در برهه‌ای از زمان برای خودش بروبیایی داشته و هر عصر تعداد زیادی از شهروندان از محله‌های دور و نزدیک برای تماشای فیلم می‌آمدند.
اما حالا ظاهر دودگرفته و سیاه دارد با پنجره‌هایی که بر اثر شیطنت بچه‌ها شیشه‌هایش شکسته‌است. سینمای قدیمی نمای نازیبایی به محله داده است. آنطورکه اهالی تعریف می‌کنند، در همان سال‌های ابتدایی راه‌اندازی‌اش بنا به دلایلی نامعلوم دچار حریق شده و بعد از آن تا الان که بیش از ۵۰ سال از عمرش می‌گذرد بی‌استفاده مانده است. از قرار معلوم مالک اولیه، سینما را به ۳ نفر به نام‌های «محمدحسین راستی»، «محمود امینیان» و «حسین افروخته» فروخته است.
حالا هم در اختیار ورثه است. از مالکان قدیمی سینما، «محمود امینیان» چندی پیش فوت کرده، «محمدحسین راستی» در شیراز زندگی می‌کند و «حسین افروخته» هم در بمباران شهید شده است. وارثان سینما هیچ‌کدام برای واگذاری یا نوسازی آن اقدام نمی‌کنند. تنها اقدامی که انجام داده‌اند، اینکه سرایدار گذاشته‌اند تا در کنار سکونت از ملک‌شان هم مراقبت کند. اغلب اهالی از همسایگی با سینمای متروکه راضی نیستند و آن را مایه دردسر محله می‌دانند. آنها دلخور هستند و تأکید می‌کنند، سرایدار فضای سینما را به محل انباشت زباله تبدیل کرده و از فروش ضایعات کسب درآمد می‌کند.