همشهری آنلاین _ مژگان مهرابی: البته بخشی از آن در حریم منطقه۸ و از چهارراه سبلان تا تهرانپارس واقع شده‌است. خیابان دماوند از گذشته دور حائز اهمیت بوده چراکه پل ارتباطی پایتخت با شهرهای شمالی کشور محسوب می‌شد. البته این موضوع همچنان به قوت خویش باقی است و در روزهای پایانی هفته پذیرای حجم زیادی از مسافرانی است که قصد سفر به شهرهای شمالی کشور را دارند.
تا ۵ـ ۶ دهه پیش این خیابان بیشتر راسته تعمیرگاه‌های اتومبیل بود. اگرچه خیلی از مالکان گاراژها ترجیح داده‌اند ملک خود را تغییر کاربری داده و تبدیل به تالارهای عروسی کنند اما هنوز هم مغازه‌های خدمات خودرویی در این محدوده فعال است.
در این میان، گذشته دور این خیابان هم قابل توجه است؛ در آن زمان «رحیم خامنه‌ای پور» مدیر شرکت عمرانی وثوق تصمیم گرفت این معبر عریض و طویل را از حالت بیابانی خارج و تبدیل به محله‌ای کند تا درشان تهرانی‌ها باشد. شاید دلیل اینکه خیابان دماوند، پیش‌تر، تهران‌نو نام داشته همین بوده است.
در کتاب تاریخ طهران نوشته شده‌است: «این خیابان در گذشته‌های دور، مسیر تردد مردم به شهرهای شمالی کشور بود. به همین دلیل سوخت عمده مردم پایتخت از همین طریق تأمین می‌شد. به‌خصوص جنگل‌های آمل، گلستان. در اواخر بهار، اهالی آن خطه درخت‌های قطع و هرس شده را تبدیل به زغال می‌کردند و توسط چهارپایان به پایتخت می‌رسانند. با گذشت زمان و روی کارآمدن خودروهای سنگین، چهارپایان جای خود را به کامیون‌های فورد و کامانکار دادند. از آنجاکه خیابان دماوند پل ارتباطی شمالی‌ها با تهران بود، بار زغال از این مسیر به دست مردم می‌رسید و همین باعث شده بود بیشتر زغال‌فروش‌ها در محدوده همین خیابان قرار داشته باشند.»
در جای دیگری آمده است: «در زمانی هم نفت خیلی رواج پیدا کرد. چیلک‌های نفت از طریق جاده دماوند که خاکی و سنگلاخ بود به پایتخت می‌رسید.»