مادرش از خوانندگان دوره قاجار بود و همین امر سبب شد تا وی در همان اوان کودکی با موسیقی به شکل مستقیم آشنا شود.
او در یادکردی از دوران کودکی خود، مادر و پدرش و نحوه علاقه‌مندی‌اش به موسیقی را این گونه توصیف کرده است. "موسیقی از ابتدا جزئی از خانواده ما بود و من در واقع نسل دوم این موسیقی هستم. پروانه، مادرم از نوازندگان محضر حسین‌خان اسماعیل‌زاده بود. سه‌تار می‌نواخت و صدای بسیار خوبی هم داشت. مادرم شاگرد مرحوم صبا بود اما متاسفانه در سن جوانی حدود 30 سالگی به خاطر بیماری سل فوت کرد"
خاطره در سال ۱۳۳۶ به طور حرفه‌ای کار خود را با ارکستر استاد صبا آغاز کرد و گفته می‌شود نام "پروانه" از سوی استاد صبا برای وی انتخاب شده است.
وی از معدود خوانندگان زنی بود که پس از انقلاب هم به کار خود ادامه داد و در عمده جشنواره‌های خاص موسیقی بانوان همانند جشنواره یاس و یا بخش بانوان جشنواره موسیقی فجر شرکت داشت و برنامه اجرا کرد.
برنامههای وی از جمله پر بیننده‌ترین برنامههای موسیقی جشنواره‌های یاد شده به شمار می رفت.
در سال‌های اخیر وی با شکل‌دهی گروهی به نام یاران با پیانوی بانو افلیا پرتو به اجرای موسیقی می‌پرداخت که آخرین اجرای وی به شهریور ماه سال گذشته باز می‌گردد که در فرهنگسرای نیاوران به اجرای برنامه پرداخت.
وی قرار بود به اتقاق گروه یاران در بخش بانوان جشنواره فجر سال 1387 هم اجرای برنامه داشته باشد.
از این هنرمند، تصنیف‌هایی چون «آب حیات»، «صبح شد»، «دلم شکسته»، «من سروش آسمانم»، «نیمه‌شب‌ها با دعا» بر جای مانده است.
خاطره پروانه صبح روز چهارشنبه، 14 مرداد، پس از تحمل 8 ماه شکستگی استخوان به دلیل ایست قلبی در بیمارستان درگذشت