همشهری آنلاین - مریم قاسمی : در قسمت جنوب بوستان بزرگ قائم منطقه ١٨، زمین ورزشی برای علاقه‌مندان به دوچرخه‌سواری حرفه‌ای وجود دارد که در ساعاتی از روز میزبان حرکات نمایشی دوچرخه‌سواران است و تماشاچیان را غافلگیر می‌کند.
وقتی از زبان یکی از اهالی شنیدم که اینجا محل پرواز دوچرخه‌های پرنده است، تصور کردم سخن غلوآمیزی شنیده‌ام، اما همین که ساعتی را در این محوطه پرهیاهو و شلوغ گذراندم، با واقعیت روبه‌رو شدم. زمانی که بچه‌های دوچرخه‌سوار آمدند و میدان را در اختیار گرفتند، به‌جز پرنده‌هایی که در آسمان به چرخش درمی‌آمدند، دوچرخه‌هایی دیده می‌شدند که از بالای سکوهای آهنی به پرواز درمی‌آمدند و با فرودی زیبا روی زمین می‌نشستند.
آنها واقعا با دوچرخه‌هایشان پرواز می‌کردند! تا آن زمان نمی‌دانستیم که «دوچرخه‌سواری تریال» یعنی چه!؟ فکر می‌کردیم که فقط دوچرخه‌سوار معمولی هستند، اما بعد که شاهد استعداد و خلاقیت‌هایشان شدیم، به‌خوبی مشخص شد که واقعا بااستعداد و توانمندند و حتی می‌توانند روزی روی صحنه «عصر جدید» هنرنمایی کنند و ۴ چراغ سفید از داورانش بگیرند.
تریالی‌های منطقه١٨، به خاطر تمرین‌های مختلف و سخت، یاد می‌گیرند که با دوچرخه‌هایشان کارهای شگفت‌انگیز انجام دهند، از بلندی بپرند و در یک چشم بر هم زدن از روی موانع عبور کنند. حتی اگر لازم باشد از دیوار صاف هم بالا می‌روند! این رشته ورزشی که حالا برای خودش در جهان کلی طرفدار دارد و هنوز در ایران کمی ناشناخته است، هم هیجان بسیاری دارد و هم می‌تواند خطرناک و پرحادثه باشد.
امکانات محدود را با همت خود دور زده‌اند
فکرش را نمی‌کردیم که وسط بوستان قائم (عج) بتوانیم به‌صورت اتفاقی، با گروهی از جوانان آشنا شویم که می‌توانند با دوچرخه‌هایشان پرواز کنند. گروهی به شکل خودجوش درگیر این ورزش شده‌اند. آنها با کمترین امکانات و بدون مربی، در حال انجام این ورزش هستند و البته، سختی‌ها و دردسرهایش را هم به جان خریده‌اند. بین ١٨ تا ٢٠ سال دارند و حالا به نوعی جزو نخستین کسانی محسوب می‌شوند که در منطقه ۱۸ این رشته ورزشی را به شکل حرفه‌ای دنبال می‌کنند. همین‌جا بگوییم که این بچه‌های ورزشکار سال‌های گذشته توانسته‌اند در مسابقات استان تهران عناوین مختلف قهرمانی را کسب کنند.
شب‌ها خواب پرواز با دوچرخه می‌بینم
عشق دوچرخه‌های بوستان قائم (عج) راه دشواری در پیش گرفته‌اند. مثلا «جواد کامور» در پاسخ به این پرسش که چرا سمت دوچرخه‌های تریال رفتید، می‌گوید:«هیجانش! فقط هیجان! می‌خواستم رشته‌ای را از اول و پایه شروع کنم که واقعا علاقه داشتم. من هر شب خواب دوچرخه می‌بینم و پروازی که من را به سکوی قهرمانی در این رشته می‌رساند. تا یادم نرفته این را هم بگویم که همه ما بچه‌هایی هستیم که انرژی زیادی داریم و باید این انرژی و هیجان را جایی تخلیه کنیم. می‌خواستیم از وقت‌های آزادمان خوب استفاده کنیم وکاری جدید انجام دهیم.»
می‌گویند مثل آدم دوچرخه‌سواری کن، بچه!
تریال یکی از رشته‌های دوچرخه‌سواری محسوب می‌شود که در جهان سابقه‌ای طولانی، حتی قبل از دوچرخه کوهستان، دارد، ولی در ایران هنوز به آن بهای کافی داده نشده. مشکل اصلی‌تریالی‌های منطقه١٨ هم این است که هنوز خیلی‌ها این ورزش را نمی‌شناسند و گاهی با حرف‌هایشان ناراحتشان می‌کنند. کامور می‌گوید: «مردم فکر می‌کنند ما جوانان شری هستیم. اما این رشته ورزشی واقعا در جهان شناخته شده است. گاهی وقت‌ها مردم با دیدن ما با لحن ناخوشایندی حرف می‌زنند. مثلا می‌گویند بچه، مثل آدم دوچرخه‌سواری کن!»
از همه این حرف‌ها که بگذریم، آنها خودشان از این ورزش لذت می‌برند و غرق در هیجانش می‌شوند، اما چون خیلی‌ها «دوچرخه‌سواری‌تریال» را نمی‌شناسند به آنها به چشم چند جوان پر شر و شور نگاه می‌کنند که دوست ندارند مطابق معمول دوچرخه‌سواری کنند. شاید هم پشت این جمله‌های تند، نگرانی و دلشوره‌ای بابت آسیب دیدن آنها وجود داشته باشد.
تلاش برای نشان دادن اصالت این رشته ورزشی به مردم
از روی هر چیزی به راحتی آب خوردن می‌پرند و هیچ‌وقت روی زین‌های دوچرخه نمی‌نشینند. گاهی هم به جای اینکه مثل دیگر دوچرخه‌سواران به جلو حرکت کنند، عقب‌عقب می‌روند و ترسی هم از موانعی که ممکن است سر راه‌شان سبز شود، ندارند. «یاشار اجاقلو» می‌گوید: «دوچرخه‌سواران‌تریال، در ابتدای ورود به این رشته ورزشی، با نگاه‌های کنجکاو مردم و حتی نیروهای انتظامی روبه‌رو می‌شوند، اما من و دوستانم که نیتی جز ورزش و سلامتی نداریم بر ادامه کارمان اصرار داریم تا سرانجام بتوانیم اصالت این ورزش را به مردم ثابت کنند. الان به جز بوستان قائم (عج) محلی دیگر در ورزشگاه امام رضا (ع) در محله شهید رجایی برای تمرینات این رشته ورزشی در نظر گرفته شده که کافی نیست.»
خریدشان بین ١٢ تا ٢٠ میلیون آب می‌خورد
دوچرخه همان دوچرخه است، اما شکل و قیافه دوچرخه‌های تریال و به تعبیر اهالی «ارابه‌های پرنده» کمی با دوچرخه‌های دیگر متفاوت است. در نگاه اول، از نظر سایز شبیه دوچرخه‌های بچگانه به نظر می‌رسند، ولی هر یک از این دوچرخه‌های کوچک با توجه به مارک و جنسشان بین ١٢ تا ٢٠ میلیون تومان برای اعضای این گروه آب خورده است. «میثم داودی» که حکم قدیمی‌ترین عضو گروه دوچرخه‌سواران عجیب و غریب منطقه١٨ را دارد می‌گوید: «از این دوچرخه‌ها برای حرکات نمایشی استفاده می‌شود، برای پرش از پله‌ها و موانع دیگر در شهر. از ویژگی این دوچرخه‌ها این است که طوق‌های کوچک و بدنه بسیار سخت و مقام دارند که بر اثر ضربه به‌راحتی آسیب نمی‌بیند.»
جایی برای انجام حرکات خفن و شگفت‌انگیز
«۳۶۰»، «باراسپین»، «وان ایتی»، «ترانک»، «تایل ویپ» و... نام‌های بین‌المللی کارهای شگفت‌انگیزی است که بچه‌های منطقه ما با این دوچرخه‌های تریال انجام می‌دهند و این نام‌های عجیب و غریب را طوری برای ما بازگو می‌کنند که گویی ما هم با این اصطلاحات آشنا هستیم! «دوچرخه‌سواری‌تریال» ورزشی است که به دلیل مخاطرات فراوانش حتما باید در پیست‌های ویژه این رشته ورزشی انجام شود. شهرداری منطقه١٨ اکنون ورزشگاه امام رضا (ع) و بوستان قائم (عج) را برای تمرینات و آموزش این رشته ورزشی در نظر گرفته است، اما خواسته بچه‌های تریالی منطقه این است محیطی را در همه بوستان‌ها برای این رشته ورزشی درست کنند. آنها بیشتر اوقات به بوستان قائم (عج) می‌آیند و از محوطه پیست دوچرخه‌سواری و اسکیت و همچنین پستی و بلندی‌های این پارک برای تمرین کردن استفاده می‌کنند.