همشهری آنلاین - ابوذر چهل امیرانی: تا آخرین لحظه زندگی در خدمت بیماران بود و روی سوگندی که خورده بود ماند. برای کم کردن رنج از جسم و افزایش روحیه بیماران تلاش کرد و در همین مراوده با بیماران دچار بیماری کرونا شد و چشم از جهان فروبست. دکتر «داود شریفیان» نه تنها برای بهبودی بیماران تلاش کرد، بلکه نام و روحش قرین نیکوکاری، سخاوت، دستگیری از مستمندان، انجام امور خیرخواهانه و انسان‌دوستانه بود. این را ساکنان محله امامزاده حسن(ع) می‌گویند و از او به‌عنوان انسانی مومن، وارسته و خیّر یاد می‌کنند.
«محمد رنگرز» یکی از معتمدان و ساکن قدیمی محله امامزاده حسن(ع) با بیان اینکه شریفیان ساکن منطقه۱۷ نبود، اما چنان در بین اهالی محبوبیت داشت که درگذشتش همگان را متأثر کرد، می‌گوید: «او از ابتدای فعالیت در این محله، با معتمدان محله و خیّران ارتباط دوستانه برقرار کرده و هر جا نیاز به حضور و کمک او وجود داشت، مشتاقانه حاضر می‌شد. به عنوان مثال، اگر معتمدان محله اقدام به معرفی خانواده‌های کم‌بضاعت به او می‌کردند، به‌صورت رایگان یا با تخفیف ویژه، داروهای آنها را تأمین می‌کرد.»
هدیه به کودکان بی‌سرپرست
«محمد ملکی» که در محله امامزاده حسن(ع) زندگی می‌کند، می‌گوید: «وقتی بیماران برای تهیه دارو به دکتر شریفیان مراجعه کرده و درباره بیماری و مراحل درمان خود از او سئوال می‌کردند، با حوصله زیاد به آنها توضیح می‌داد، ولی در کار همکارانش دخالت نمی‌کرد. بیمار یا خانواده‌اش را کنار می‌کشید و به تک‌تک پرسش‌های آنها پاسخ می‌داد.» او به کارهای خیرخواهانه این پزشک اشاره و عنوان می‌کند: «یکی از دوستانم با یکی از مراکزی که در خیابان سازمان آب به بچه‌های بی‌سرپرست خدمات می‌دهد، همکاری داشت. او برایم تعریف کرده که دکتر شریفیان بارها به این کودکان خمیردندان، مسواک و صابون رایگان هدیه داده است.»
«نورالدین سیدجواد» هم که با دکتر شریفیان آشنایی داشته می‌گوید: «نقش مؤثر او در تأمین داروی نیازمندان و کمک های خیرخواهانه‌اش، توشه آخرت او و مایه رفاه و آسایش نیازمندان در این دنیاست. مطمئنم که با فقدان او، احسان و نیکوکاری در بین خیّران سلامت و پزشکان کمرنگ نخواهد شد و راه روشن او همچون گذشته با تمام توان ادامه خواهد یافت.»
«اژدر حاجیلو» هم که بیش از ۱۵سال سابقه همکاری با شریفیان داشته، می‌گوید: «دکتر شریفیان سال‌ها در کارهای خیر دستی داشت. اصالتاً اراکی و متولد سال۱۳۴۱ بود. سال ها کارمند بنیاد مستضعفان و جانبازان بود و به‌خوبی با مشکلات این قشر از افراد جامعه آشنایی داشت. بعدها ادامه تحصیل داد و توانست مدرک داروسازی خود را از دانشگاه علوم پزشکی بگیرد. بلافاصله پس از دریافت مدرک خود به زاهدان رفت و آنجا داروخانه‌ای راه‌اندازی کرد. شرایط سخت آب و هوایی را در این شهر به‌جان خرید تا نذر خود که فعالیت در مناطق دوردست بود را ادا کند. حدود ۸سال در آن شهر فعالیت کرد و بازرس ویژه امور دارویی هم شد.»
وی به بازگشت شریفیان به شهر تهران اشاره و عنوان می‌کند: «وقتی به تهران برگشت، این‌بار هم مناطقی از جمله مناطق۱۷ و ۱۸ را برای فعالیت انتخاب کرد که کمتر توسعه‌یافته بودند. اگر از نحوه حرف زدن یا پوشش بیماران و خانواده آنها متوجه می‌شد که در پرداخت هزینه دارو با مشکل روبه‌رو هستند، بدون اینکه خودشان متوجه شوند، خیلی از داروها را رایگان به آنها می‌داد. بیمار هم متوجه نمی‌شد و احساس می‌کرد مبلغی که پرداخت کرده، هزینه همه داروهایش بوده است. او حتی صندوقی در داروخانه راه‌اندازی کرد تا کمک‌های خیّران در آن قرار داده شده و در صورت نیاز برای تهیه داروی نیازمندان یا معرفی آنها به آزمایشگاه‌ها و بیمارستان‌ها صرف شود.»
«امیر امیری» عضو هیئت امنای مسجد اسلامی هم می‌گوید: «در منطقه۱۷ افراد کم‌درآمد زیادی زندگی می‌کنند که تأمین هزینه‌های دارو برایشان سخت است. دکتر شریفیان با اطلاع از این موضوع از امام جماعت مسجد اسلامی خواست تا خانواده‌های کم‌بضاعت را به او معرفی کند. این خانواده‌ها در زمان بیماری، داروی خود را رایگان از داروخانه دکتر شریفیان می‌گرفتند تا بهبودی آنها به‌دلیل نداشتن هزینه دارو عقب نیفتد. زمانی هم که در مسجد اقدام به راه‌اندازی تشکل برای اهدای نان رایگان، ارائه خدمات درمانی و معاینه رایگان نیازمندان کردیم، شریفیان با ما همکاری و در تأمین هزینه‌ها مشارکت کرد.» از این پزشک خیّر ۲دختر به نام‌های کیمیا و نازنین به‌یادگار مانده که دانشجوی کارشناسی ارشد در رشته‌های زبان و صنایع‌دستی هستند.