همشهری آنلاین - نصیبه سجادی: «زهرا محمدنژاد»، بانوی ۵۸ساله ساکن خیابان ۱۴ محله امیرآباد، یک‌تنه بار خوش کردن حال دل همسایه‌ها را برعهده گرفته است. یکی از کارهایش این است که هرروز به سالمندان خیابانش سر می‌زند، چون می‌داند تنهایی می‌تواند آنها را ازپا بیندازد: «با ۲-۳ نفر از همسایه‌ها هر روز یکی-دوساعت به خانه یکی از سالمندان می‌رویم. با هم شعر می‌خوانیم، گپ می‌زنیم، می‌خندیم، چای می‌خوریم.» سالمندان محله هم او را دوست دارند:«سالمندان به راحتی به کسی اعتماد نمی‌کنند. ارتباط با آنها سرمایه‌ای است که برای به دست آوردنش سال‌ها زحمت کشیده‌ام و قدرش را می‌دانم.»
خواندنی‌های بیشتر را اینجا دنبال کنید
از ظرفیت بانوان گروه استفاده و کلاس‌های رایگان نقاشی برگزار می‌کند. بعد همان نقاشان، درودیوار محله را رنگ‌آمیزی می‌کنند. محمدنژاد به فکر درختان خیابان هم هست، اما چطور؟ اهالی را مسئول کرده تا درختان مقابل خانه‌شان را آبیاری کنند و مواظب باشند کسی پای آنها فیلتر سیگار نریزد.
قرار و مدارهایش را در گروه مجازی، ردیف می‌کند؛ مثلا با بانوان محله قرار می‌گذارند هر کسی هر چه دارد بردارد و با هم بروند پارک، دور هم غذایی بخورند و دیداری تازه کنند.
خلاصه با تلاش‌های این بانو، رابطه صمیمانه‌ای بین همسایه‌های خیابان ۱۴ برقرار است، از همان رابطه‌هایی که تهرانی‌های قدیم داشتند و امروز شده نوستالژی بسیاری از آدم‌های این شهر.