همشهری آنلاین _ مریم قاسمی: خانه‌موزه ملک‌الشعرا بهار در محدوده شهری منطقه۷ تهران، در محله‌ای معروف به خاقانی، در خیابان طالقانی، خیابان بهار، بن‌بست گوهر، کاشی شماره ۴ واقع است. ناگفته نماند این خانه تاریخی در تاریخ ۲بهمن ماه سال ۱۳۸۲ شمسی با شماره ۱۰۸۶۹ در فهرست آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.
نکته جالبی که در سبک زندگی و روحیات این شاعر نامدار وجود دارد علاقه و عشق وافر او به کبوترهایش بود. او در طول روز ساعتی را به رسیدگی به کبوترهایش در حیاط خانه مشغول بود و به این پرندگان آب و دانه می‌داد. البته زمانی هم رسید که همسرش از این کار خسته شد و بنابراین یک روز دور از چشمان شوهر، همه کبوترهایش را فروخت، اما عجب آنکه همان روز همه کبوترها به خانه بازگشتند و بهار، نفسی به آسودگی و لبخند کشید!
قصه‌های خواندنی تهران را اینجا ببینید
هرچند که خانه ملک‌الشعرا در اوایل دهه ۸۰ به ثبت ملی رسید اما آن زمان بخش زیادی از فضای آن، به‌عنوان انبار در اختیار سازمان اسناد و کتابخانه ملی ایران قرار داشت و محل نگهداری لوازم اداری فرسوده بود تا اینکه سازمان اسناد در سال ۱۳۸۵ خانه را تخلیه کرد و سرانجام سال ٩٩ کار مرمتش آغاز شد.
«محمدتقی بهار» شاعر، مورخ، ادیب، سیاستمدار و روزنامه‌نگار دوره قاجار و رضاشاه در خراسان متولد شد و تا وقتی در ۲۰سالگی به مشروطه متصل نشده بود، خانه‌ای در تهران نداشت. بنابراین، خانه بهار در تهران، خانه پدری‌اش نیست.
کارشناسان معتقدند که در ساخت این خانه، از مصالح مرسوم همان دوران مانند آجر قزاقی، چوب، موزائیک، شیشه، گچ و... استفاده شده و از جمله خانه‌های سبک ایرانی با پلانی مستطیل‌شکل است. وسعت ملک ٦٠٠ مترمربع است و دری بزرگ، حیاطی وسیع و بنایی نواری‌شکل در بخش شمالی دارد. بنا شمالی_جنوبی، دوطبقه و دارای زیرزمین است و حیاط در بخش جنوبی با تقسیم‌بندی‌های جزئی و محوطه‌سازی با چند درخت و درختچه شکل گرفته است. جنس سقف شیروانی و زیر آن لته‌کوبی شده است. متاسفانه از معمار این بنای تاریخی اطلاع دقیقی در دست نیست.