به گزارش همشهری آنلاین پژوهشگران قبلا برخی داروها از جمله متفورمین، راپامایسین و رزوراترول به دلیل توان بالقوه‌شان در ایجاد اثراتی مشابه با اثرات مثبت محدودیت کالری بر سلامتی و طول عمر بررسی کرده‌اند، اما هر یک از این داروها مشکلات خاص خود را داشته‌اند، از جمله نیاز به تزریق یا احتمال عوارض جانبی جدید.
اما در بررسی تازه‌ای که پژوهشگران دانشگاه لیورپول در حیوانات آزمایشگاهی انجام داده‌اند، به طور غیرمنتظره‌ای اثراتی مشابه را در یک داروی ضد فشار خون به نام ریملنیدین یافته‌اند.
ریملنیدین در این بررسی نه تنها طول عمر کرم‌ها، مگس‌های میوه و موش‌های آزمایشگاهی را افزایش داد، بلکه شاخص‌های سلامت را هم در حیوانات جوان‌تر و مسن‌تر بهبود بخشید که مشابه اثرات مشاهده شده رمحدودیت کالری دریافتی در این حیوانات بود.
ریلمنیدین چگونه اثر خود را ایجاد می‌کند
ریملنیدین با اثر بر روی گیرنده‌های ایمیدازولینی از جمله در رگ‌های خونی محیطی اثر ضد فشار خونی خود را ایفا می‌کند.این گروه پژوهشگران بر روی گیرنده ایمیدازولینی I1-نیسچارین-1( I1-imidazoline) متمرکز شدند و این گیرنده را به عنوان عامل کلیدی در ایجاد مزایای سلامت و طول عمر مشاهده شده با دریافت ریلمنیدین شناسایی کرند
این یافته‌ها نشان می‌دهد که این گیرنده ممکن است هدف ارزشمندی برای داروهای جدید طراحی شده برای ایجاد زندگی طولانی‌تر و سالم‌تر باشد.
یکی از جنبه‌های هیجان‌انگیز ریلمنیدین سهولت دسترسی به آن و اثرات جانبی نسبتاً خفیف آن است، به ویژه در مقایسه با سایر داروهایی که در زمینه طولانی کردن زندگی سالم مورد مطالعه قرار گرفته‌اند.
از آنجا که ریملنیدین داروی خوراکی است، می‌تواند کاربرد گسترده‌تری به‌عنوان درمان ضدپیری در انسان‌ها داشته باشد.
پیامدهای گسترده‌تر و چشم‌اندازهای آینده
با توجه به بیشتر روزافزون جمعیت سالخورده در جهان، حتی اندکی به تاخیر انداختن فرایند پیری می‌تواند مزایای بزرگی به همراه داشته باشد.
ایده استفاده مجدد از داروهای موجود، مانند ریلمنیدین، به عنوان عاملی احتمالی برای طولانی‌کردن عمر و افزایش دوره زندگی عاری از بیماری مزمن (healthspan) فرصت هیجان‌انگیزی در حوزه علم سالمندی ترجمه‌ای translational Age reserach ارائه می‌دهد.
با اینکه یافته‌های فعلی امیدوارکننده است، لازم است تأکید شود پژوهش‌های بیشتر برای درک کامل سازوکارهای زیربنایی اثرات ریلمنیدین و بررسی کاربردهای بالقوه آن در محیط‌های بالینی ضروری است.
با این حال، این بررسی امید بیشتری در پیگیری ایجاد درمان‌های نوین برای بیماری‌های مرتبط با سن و امکانات نوآورانه موجود در استفاده مجدد از داروهای موجود برای هدف قرار دادن و احتمالاً تعدیل فرایند پیری ایجاد می‌کند.