همشهری آنلاین - ثریا روزبهانی: احمد ابوحمزه‌ای، ری‌شناس، درباره این نذر می‌گوید: «این نذر ابتدا میان اهالی و ساکنان همین محدوده جریان داشت. آنها معتقد بودند آبادانی مسجد تنها به معنای ساختن و تعمیر بنای آن نیست، بلکه حضور در مسجد و پر رونق نگاه داشتن آن و سعی در پاکیزگی و نظافت آن به عنوان خانه خداوند متعال و مکانی برای راز و نیاز بنده با مولای خود، از مصادیق روشن آباد کردن مسجد است.»
قصه‌های خواندنی تهران را اینجا دنبال کنید
به گفته این ری‌شناس، آب چشمه‌علی به دلیل معدنی بودن، خاصیتی دارد که باعث تمیزی مضاعف و براق شدن فرش می‌شود. به همین خاطر این فرش‌ها را با آب این چشمه می‌شستند. به مرور این نذر بین سایر ساکنان تهران هم رواج پیدا کرد و مردم بسیاری برای ادای این نذر به شهرری می‌آمدند. این نذر چنان گسترده و وسیع بود که در طول یک هفته چندین تخته فرش در این چشمه شسته می‌شد و اغلب در ماه‌های خاص، مانند محرم و ماه مبارک رمضان، بیشتر انجام می‌شد.»
ابوحمزه‌ای می‌گوید: «زمانی که حاملان قالی کنار چشمه‌علی می‌رسیدند قالی را روی زمین می‌گذاشتند و دور آب، حلقه می‌زدند. در این هنگام، یعنی پیش از شستن قالی امامزاده، مراسم لعن‌خوانی بر دشمنان حضرت را انجام می‌دادند و قالی‌شویان در حین شست‌وشوی فرش‌ها مدیحه‌سرایی می‌کردند و نوحه می‌خواندند. پس از پایان آداب شست‌وشو، قالی را روی سینه‌کش کوه پهن می‌کردند تا خشک شود. شست‌وشوی فرش باید در روشنایی روز انجام می‌شد، چون برخی معتقد بودند نوری که خداوند با آن روز را روشن می‌کند، بر دل‌ها هم می‌تابد و این به آن معنی است که نذرشان را به‌درستی ادا کرده‌اند. به عبارت دیگر، تاریکی هوا باعث کراهت در ادای این نذر می‌شد.»