همشهری آنلاین – حسن حسن‌زاده: جماعت لات‌ها و لوطی‌ها را می‌گوییم؛ آن دسته از لوطی‌هایی که شیفته زیارت آستان مقدس امامزاده داود(ع) بودند و هنگام زیارت در دل توبه کردند و مسیر زندگی‌شان تغییر کرد. لوطی‌های بسیاری در تهران قدیم یا هنگام زیارت آستان مقدس امامزاده داود(ع) در دل توبه کردند و یا دل‌شان پای روضه اباعبدالله الحسین(ع) در هیئات عزاداری شکست و زندگی‌شان تغییر کرد. در گفت‌وگو با «علیرضا زمانی» تهران‌شناس و «محمود صدیه» یکی از لوطی‌های قدیم تهران، به آداب زیارت امامزاده داود(ع) توسط لوطی‌ها و تغییر و تحول روحی این جماعت پرداخته‌ایم.
قصه‌های خواندنی تهران را اینجا دنبال کنید
در تهران قدیم زیارت آستان مقدس امامزاده داود(ع) میان پایتخت‌نشینان جایگاه ویژه‌ای داشت؛ سفری زیارتی که هرچند با مشقت‌های فراوان همراه بود اما روزهای آخر هفته که فرا می‌رسید تهرانی‌ها و روستانشینان اطراف پایتخت بار سفر می‌بستند تا از مسیر یونجه‌زاری که راهی بود بس پرپیچ و خم خود را به بارگاه مقدس این امامزاده در روستای کن برسانند. اگرچه زیارت امامزاده داود(ع) محبوب اقشار مختلف تهرانی‌ها بود، اما جرگه لوطی‌ها بیش ازهر قشر دیگر شیفته زیارت این امامزاده بودند.
زیارت امامزاده داود(ع) برای بسیاری از آنها نقطه تحول زندگی‌شان بود. وقتی به بن‌بست می‌رسیدند و بار گناه روی شانه‌هاشان سنگین می‌شد، برای زیارت این بارگاه مقدس دل به مسیر کوهستانی امامزاده داود(ع) می‌زدند.
«علیرضا زمانی» تهران‌شناس، می‌گوید: «لوطی‌ها برای زیارت امامزاده داود(ع) آداب خاصی داشتند. میان آنها رسم بود که دستکم باید هر سال دو بار به زیارت این امامزاده می‌رفتند. علاقه لوطی‌ها به زیارت امامزاده آنقدر پررنگ بود که امامزاده داود(ع) به مکه لوطی‌ها معروف شد و اگر قرار به توبه داشتند امامزاده داود(ع) انتخاب اول آنها برای آغاز مسیر تازه‌ای در زندگی بود.» لوطی‌ها در مسیر برگشت از زیارت دست خالی به تهران نمی‌آمدند.
«محمود صدیه» یکی از لوطی‌های قدیم تهران درباره برخی آداب زیارت و توبه در امامزاده داود(ع) می‌گوید: «لوطی‌ها به سفر زیارتی امامزاده داود «زیارت آقا» می‌گفتند. وقتی از مسیر پرپیچ و خم فرحزاد می‌گذشتند و به امامزاده می‌رسیدند، شب را هم آنجا به صبح می‌رساندند و پس از زیارت آقا در دل توبه می‌کردند. برخی هم وقتی از زیارت امامزاده داود(ع) برمی‌گشتند، معمولا توت و یا میوه به عنوان تبرک با خود به تهران می‌آورند و در هیئت توزیع می‌کردند.»
نظر شما