همشهری آنلاین - ثریا روزبهانی: آنها اعتقاد داشتند با این کار مشکل بنده خدایی برطرف می‌شود و به دنبالش گره مشکلات خودشان هم با دعای خیر آنها باز می‌شود؛ نذری که هنوز هم پابرجاست و دست‌به‌خیران بسیاری در این دوره هم خانه‌های فرسوده نیازمندان را بازسازی می‌کنند.
قصه‌های خواندنی تهران را اینجا دنبال کنید
نصرالله حدادی، تهران‌شناس، در باره نذر خانه می‌گوید: «یکی از نذوراتی که بین ساکنان قدیم تهران رواج داشت ساختن خانه بود. در آن سال‌ها روستایی‌هایی که برای کسب روزی به تهران می‌آمدند مسکن و ماوای مناسبی نداشتند. به همین خاطر اهالی برای کمک کردن به خانواده‌ها در مسجد یا حسینیه محل جمع می‌شدند و نذر می‌کردند که برای آنها خانه بسازند. این نذر در بسیاری از محله‌های قدیم تهران مثل امامزاده حسن(ع)، جی، امامزاده معصوم(ع) یا خیابان حسام‌الدین فعلی که یزدی‌ها در آن ساکن بودند، رواج داشت.»
حدادی می‌افزاید: «مردم در این نذر با کمک همدیگر برای اهالی خانه می‌ساختند و اغلب خانه‌ها هم در آن دوران از گل، ملاط و آجر بود. برای این کار اهالی دو نوع نذر می‌کردند، اینکه مصالح و مواد ساختمانی را در اختیار طرف قرار بدهند یا اینکه برای ساختن خانه به کمک صاحبخانه بروند و کارگری کنند. اغلب این خانه‌ها یک طبقه و گلی بودند. تا ۲ـ ۳ دهه پیش که اغلب خانه‌ها ویلایی بود و آپارتمان‌سازی چنین رونقی نداشت، انگار همسایه‌ها با هم انس و الفت بیشتری داشتند. اغلب از حال هم باخبر بودند و خود را در غم و شادی هم شریک می‌دانستند. کافی بود همسایه‌ای از گرفتاری همسایه‌اش باخبر شود، بی‌تمنا و بی‌منت دست به کار می‌شد تا گره از کار او باز کند.»