همشهری آنلاین- سحر جعفریان: اما چرا نسبت به بعضی از افراد اینگونه هستیم؛ آیا این محترم دانستن آنها، خود خواسته ما است یا ما به نوعی تحت تاثیر برخی صفات و ویژگی‌های رفتاری و اخلاقی آنها، اینگونه واکنش نشان می‌دهیم؟ پاسخ یک خطی این سوالات این است که محترم بودن و احترام گذاشتن به افراد ریشه درونی دارد؛ به بیانی ساده‌تر برای اینکه همگان به ما احترام بگذارند و حس خوبی داشته باشند باید ابتدا خودمان به خودمان احترام بگذاریم و ارزش قائل شویم. «صادق اسماعیلی»، روانشناس و رفتاردرمانگر در این باره می‌گوید: «احترام به خود زمانی معقول و سالم محسوب می‌شود که از آن به غرور و خودشیفتگی یا برعکس، عزت‌نفس‌پایین تعبیر و برداشت نشود. یعنی با وجود همه نقاط قوت و ضعفی که داریم، خود را ارزشمند بدانیم اما نه آن قدر که پذیرای نقد درست نباشیم و یا دیگران را در همه موضوعات و عرصه‌ها پایین‌تر خود درنظر بگیریم.»
اسماعیلی ادامه می‌دهد: «خود را ارزشمند بدانید و به خود احترام بگذارید اما به چه دلیل و به اعتبار کدام ویژگی‌های فردی این ارزش‌گذاری باید صورت گیرد؟ ارزش به خاطر به زیبایی، ثروت، تحصیلات و یا درون‌مایه انسانی و فضایل اخلاقی؟ در این مورد دقت داشته باشید که فضایل اخلاقی و درون‌مایه‌های انسانی برعوامل ظاهری و بیرونی تقدم و برتری دارند. چرا که به واسطه آنها هم حال خوب و هم جذب احترام از سوی دیگران با ماندگاری و پایداری همراه است. در این ارتباط توصیه رفتاردرمانگران این است که از رعایت عزتِ کلام آغاز کنیم. یعنی حتی زمانی که با خود و یا دیگران حرف می‌زنیم نسبت به خود الفاظ ناپسند به کار نبریم. در واقع با نوازش‌های کلامی‌مان به دیگران نیز یادآور شویم که شخصیت ما شایسته احترام و بهترین‌ها است. در گام بعدی و مهم دیگر باید ضمن رعایت صداقت در گفتار و رفتار، از خودتاتن بابت تلاش‌های روزانه‌یتان با هدف گذران زندگی و دستیابی به اهداف تعیین شده‌تان تشکر کنید.»