به یمن مهاجرت ترک‌ها به آلمان، در بیشتر خیابان‌های این کشور، دست‌کم بدون استثناء یک یا دو رستوران ترکی وجود دارد که بوی کباب ترکی‌های آن تا شعاع چند متری به مشام می‌رسد. کباب ترکی و پیتزای ایتالیایی، دو غذایی هستند که نه تنها ترک‌ها و ایتالیایی‌های ساکن آلمان، بلکه آلمانی‌ها را هم جزو مشتریان دائمی خود کرده است.
با این همه، این به این معنا نیست که آلمانی‌ها خود غذای ملی ندارند. کاملا برعکس، آنها نه تنها غذای ملی دارند، بلکه آن‌قدر هم برای این غذای ملی احترام قائلند که به خاطرش، موزه‌ای مخصوص ترتیب داده‌اند. این غذای ملی چیزی نیست به جزو سوسیس با سس کاری که در زبان آلمانی به آن "کوری وورست" (Currywurst) میگویند.
سس کاری یکی از مهمترین عناصر این غذای محبوب آلمانی‌هاست. با یک تا دو یورو در هر شهر آلمان می‌توان شکم گرسنه را به یک وعده کوری وورست مهمان کرد و هنگام خوردن آن هم باید در نظر داشت که غذای پیش رو، یکی از محبوب‌ترین غذاهای گرهارد شرودر، صدراعظم پیشین آلمان است.
روزانه در آلمان، بیش از ۸۰۰ میلیون کوری وورست خورده میشود که از این مقدار تنها ۷۰ میلیون آن متعلق به شهر برلین است.
از همین رو هم می‌توان حدس زد که برای ساختن موزه‌ای به افتخار کوری وورست، چه شهری می‌تواند مناسب‌تر از برلین باشد؟
با افتتاح موزه کوری وورست در روز ۱۵ اوت (24 مرداد)، برلین صاحب یک جاذبه توریستی دیگر شده است.
مسئله ملی!
هیچ فرقی نمی‌کند که هوا سرد باشد یا گرم، ظهر باشد و یا شب، چیزی که واضح است این است که همیشه می‌توان صف‌های دراز مقابل دکه‌های کوری وورست فروشی را دید. سوسیسی که در تهیه کوری وورست از آن استفاده میشود، مخلوطی از گوشت گاو، گوسفند و خوک است. آن‌را بعد از سرخ کردن، حلقه حلقه می‌کنند، در ظرف‌های مقوایی محکم می‌ریزند و روی آن با مخلوطی از سس گوجه‌فرنگی گرم (کچاپ) و ادویه که مهمترین آن کاری است، می‌پوشانند.
از هر آلمانی که بپرسید کدام شهر بهترین کوری وورست آلمان را دارد، بلافاصله نام شهری را می‌گوید که خودش اهل آنجاست.
به طور کل، بحث‌های زیادی بر سر تاریخچه کوری وورست و این که این غذا از کجا آمده، در آلمان وجود دارد.
اینگونه که از شواهد تاریخی پیداست، کوری وورست ظهورش را مدیون دوران سخت و بحرانی جنگ جهانی دوم است. در زمان جدایی دو آلمان و به هنگام محاصره برلین در سال ۱۹۴۹، غذا به شدت کم بود و قیمت‌ها در بازار سیاه نیز سر به فلک می‌کشید. مایکه ماری تیله، سرپرست نمایشگاه کوری وورست تعریف می‌کند: «دوران بسیار سخت و طاقت‌فرسایی بود. در واقع کوری وورست محصول خلاقانه زمان پس از جنگ است که غذا به شدت کم پیدا می‌شد.»
اینگونه که میگویند سربازان بریتانیایی در آن زمان کوری وورست را به برلین منتقل کردند. برای همین هم جواب مشخصی برای این پرسش که آیا اصلیت کوری وورست برلینی است، وجود ندارد.
برخی هامبورگ را زادگاه سوسیس می‌دانند و برخی دیگر مناطق صنعتی شرق آلمان را. اما مارتین لوور، یکی از کارشناسان موزه کوری وورست نکته مهمی را می‌گوید: «درست است که داستان‌های زیادی درباره اصلیت کوری وورست وجود دارد، اما یک چیز کاملا مشخص است و آن اینکه سس کوری وورست توسط خانمی به نام هویور به ثبت رسیده که این خانم برلینی بوده است!»
خانم هویور ۶۰ سال پیش دکه‌ای را در برلین به راه می‌اندازد که در آنجا به مشتریانش سوسیس می‌فروخته همراه با سس کچاپی که در آن سبزی‌های مختلف و مهمتر از همه کاری می‌‌ریخته است.
در هر حال، کوری وورست آنچنان در قلب آلمانی‌ها جای دارد و چنان مسئله ملی محسوب میشود که حتی هربرت گرونه مایر، خواننده مشهور آلمانی هم ترانه‌ای را در وصف کوری وورست خوانده است!
دویچه‌وله